Działania i wydarzenia

Wśród wodolińskiego ludu krążyły różne opowieści. Na przykład o olbrzymach. Które posiadają olbrzymie skarby ukryte w swoich kamiennych grotach. Dotychczas tego typu opowieści uznawano za brednie i bajania ludowe, ale parę dni temu, wielu myśliwych z Wolinu Torsuńskiego zaobserwowywało spotkania z olbrzymem (bądź olbrzymami) które miały kroczyć wśród torsuńskich lasów. Wydawały się ich nie zauważać.

W jaki sposób Wielki Książe potraktuje tą wiadomość?

Opowieści o olbrzymach w Wodolinie zawsze należały do tych najstraszniejszych. Niańki straszyły nimi małe dzieci. Lecz olbrzymy na prawdę istnieją? To było nie do pomyślenia. Gdyby to była mała grupka myśliwych to Wielki Książę powiedziałby że się upili w karczmie. Lecz widziało je dużo myśliwych. Takiej sprawy nie można zostawić. Wolin torsuński to środek państwa. Jak olbrzymy tam są to zaraz będą w reszcie kraju. Dlatego Wielki Książę postanawia z rekrutować 1 kompanię zwiadowców i wysłać tam gdzie je widziano

-100 sztuk zlota za kompanię zwiadowców

----
Faktycznie, olbrzymy a raczej olbrzyma odnaleziono. Codziennie robi obchód po jednym z lasów, po czym następnie znika w swojej grocie, wykopanej w ziemi. Sam olbrzym nie jest też aż tak duży jak podejrzewano - mniej więcej posiadający wzrost trzech ludzi. Wygląda na to że sam olbrzym nie zorientował się jeszcze że jest obserwowany przez zwiadowców.

Olbrzym nie powinien być zagrożeniem dla Wodolinian. Mimo tego to nie jest czas na jego unicestwienie.  Może być tak naprawdę dobry i pomóc Wodolinianom. Dlatego zwiadowcy muszą odkryć ile czasu zajmuje mu obchód wokół lasu. Następnie 10 zwiadowców wejdzie do jego groty. Mają się rozejrzeć i niczego nie ruszać. Mają zdążyć przed czasem, inaczej olbrzym odkryje że ktoś go obserwuje.

Obchód olbrzyma trwa około pięć godzin, w trakcie którego zbiera leśne grzyby, suche gałęzie (z jego punktu widzenia - dla nas są to konary!) i inne tego typu czynności. Jak się wkrótce okazało - jego jaskinia jest dosyć obszerna i pełna połamanych kości - chociaż zwiadowcy nie mogli stwierdzić do jakiego gatunku mogły one należeć. Żadnych czaszek nie znaleziono. W pieczarze znajduje się prawdopodobnie jeszcze jedno przejście, nie wiadomo dokąd - gdyż, niestety, jest zatarasowane ogromnym kamieniem.

Z opisu zwiadowców nie wynika że jest ludożercą. Mimo to trzeba się dodatkowo upewnić. Wśród zwiadowców wybrać jednego ochotnika który będzie chciał narazić się dla ojczyzny. Niech pod wieczór pójdzie do groty olbrzyma i mówi że trafił przypadkiem. Niech będzie ciekawski i wypytuje go. Zwiadowca musi rozglądać się i zapamiętywać każdy szczegół.

Nie należy poświęcać zniknięciu zwiadowcy zbyt wiele miejsca. Po prostu nie wrócił z powrotem.

Okazało się najgorsze. Olbrzym jest ludożercą, trzeba go zabić. Zwiadowcy sami sobie rady nie dadzą, dlatego rekrutuje się 1 kompanię lekkiej piechoty, która ma natychmiast przyjść na miejsce. Niech podczas obchodu olbrzyma kilku zwiadowców znów wejdzie do groty.

Wodolin musi się rozwijać. Także potrzebuje więcej pieniędzy i nowych jednostek. Dlatego król postanowił zbudować w Sankt Dymitrburgu pierwszą wodolińską stocznię. Statki kupców będą tam mogły być naprawiane, remontowane (oczywiście za określoną opłatą). Dodatkowo budowana tam będzie flota Wodolinu. Więc Wodolin zyska podwójnie. Wielki Książę na to przedsięwzięcie wydaje 75 sztuk złota ze skarbca kraju.

Olbrzym został zabity dosyć łatwo. Sam jeden nie miał szans z atakującymi go Wodolińczykami. O dziwo, po przeszukaniu groty olbrzyma nie odnaleziono u niego ani 'resztek' po zwiadowcy w postaci skrawków ubrań czy czegoś w tym stylu, ani żadnych nowych kości. Nie została znaleziona też żadna nowa czaszka.

O ile teoretycznie to rzeczywiście dobra inwestycja, o tyle praktycznie na zwrócenie się jej trzeba będzie czekać dosyć długo. Okręty Wodolinu nie ruszają w zasadzie na dłuższe rejsy - bo zwyczajnie z nikim Wodolin jeszcze nie handluje. 

---
-225 sztuk złota
Nowa inwestycja: Stocznia w Sankt Dymitrburgu, dochód: 10 sztuk złota

Wielkiego Księcia zdziwiło brak ciała zwiadowcy. Przypomniał sobie o relacji zwiadowców którzy mówili o jakimś zatarasowanym przejściu. Dlatego kazał odblokować przejście.

Przejście zostało odblokowane, wysiłkami conajmniej dwudziestu ludzi. Odkryto bardzo długi korytarz, ale nie wiadomo dokąd prowadzi. Zostaje wysłane zapytanie czy należy się nim udać w głąb pieczary.

Po obejrzeniu dokładnie wejścia do tunelu, Wielki Książę wybiera 5 najzdolniejszych zwiadowców i mówi: 
-Idźcie sprawdzić co jest na końcu. Nie wdawajcie się w bójki, rozmowy etc. Po prostu zobaczcie i wracajcie.

Ponownie nie należy zbyt długo mówić - zwiadowcy po prostu zniknęli, podobnie jak poprzedni zwiadowca wysłany przez Wielkiego Księcia Wodolinu.

To było już bardzo niepokojące. Już 6 ludzi zginęło bez śladu. Tak dalej nie mogło być. Wielki Książę kazał dokładnie przeszukać grotę, tym razem kazał przynieść pochodnie i obserwować dokładnie ściany. Kazał też spakować jeden ze szkieletów wpakować do worka. Razem z nim pojechał do Sankt Dymistrburga. Znajduje się tam biblioteka świątynna. Przeszuka dział o zwierzętach i rasach.

Jak już wcześniej było wspominane - kości było zbyt wiele, były zbyt stare i były zbyt pokruszone aby móc ocenić do kogo należały. Równie dobrze mogły należeć do różnych gatunków. Grota została przeszukana, chociaż nie odkryto nic szczególnego.

Nadal nikt nie zapuszcza się w głąb korytarza, jedynie jeśli Wielki Książe osobiście to rozkaże.

W takim razie została tylko jedna opcja (przychodząca do głowy Wielkiemu Księciu). Wziął ze sobą 20 ludzi z lekkiej piechoty, trochę zapasów, wody i pochodnie. Weszli do korytarza i zaczęli iść naprzód.

Wielkie Księstwo musi się rozrastać dlatego nakazujemy ekspansję na te terytoria:


(żeby powiększyć to naciśnij na mapę)

Tereny w środku czarnej kreski to tereny które mają zostać poddane ekspansji. Niech zwiadowcy zbadają teren, jeśli jakaś ludność tam jest to rozpocząć negocjacje. W razie niepowodzenia zamienić ją w niewolników. Tym niech się zajmie ciężka piechota. Ludność niech się osiedla, a na biurko niech trafi opis nowych terenów.