Działania i wydarzenia

Na oficjalnym spotkaniu najwyższych urzędników w państwie stawili się najbardziej zaufani członkowie Trybunału, a przede wszystkim persony takie jak Theodorus Vaartainokos, Albertos Nilidert, Sójann Halaminos - małżonka despoty, Patroprophetos Gavriel Basómmonos, Farios Nathafaros, kilku przywódców wojskowych i wasali oraz sam despota, Konstantinos IV Philaretos wraz z najstarszym synem, Leachimem. Na spotkaniu poruszono najważniejsze dla despotatu Trakii kwestie w skład których wchodziły między innymi zagadnienia administracyjne i polityka zagraniczna. Przede wszystkim, należało zająć się problemem uchodźców vilsariońskich którzy mogli w nadchodzących miesiącach sprawić wiele problemów.

Za radą despoty od razu zaniechano rozwiązań ekstremistycznych; postanowiono, że przed podjęciem jakiejkolwiek decyzji należy najpierw podjąć działania mające na celu dokładniejsze zbadanie sytuacji. Przeto nakazano Fariosowi Nathafarosowi przedstawić dokładny raport z informacji uzyskanych od gońców dworskich z południowo-wschodniego krańca Sudeaminos, takie samo polecenie nakazano przekazać lokalnym komesom z części domeny graniczącymi z ziemiami niepozostającymi pod kontrolą despotatu Trakii. Jako, że to również bardzo dobry powód aby poznać dokładniej okoliczne ziemie, nakazano komesom i pocztmistrzom nie szczędzić szczegółów w opisie i przedstawić sytuację na wschodniej granicy i tuż poza nią.

Układ geograficzny Trakii rodzi pewne utrudnienia w sprawnym przeprowadzaniu handlu i transportu towarów oraz ludności. Traków nie ma także znowu bardzo wielu, ale jest to lud bardzo produktywny i zdyscyplinowany. Od kilku lat dwór pracował nad wprowadzeniem nowego projektu organizacji dróg w domenach królewskich w życie i nareszcie, po zebraniu odpowiedniej ilości surowców, staje się on możliwy do wykonania. Przeto na przestrzeni wybrzeży, od zachodniego krańca Sartaminos aż po rzekę Miriinę i miasto Rathenoi w Sudeaminos winien rozpocząć się program budowlany nadzorowany przez lokalnych komesów. Polegać on ma na budowie nowoczesnych sieci dróg i dróżek dojazdowych łączących ośrodki handlowe i gęsto zaludnione, ożywiając tym samym ruch pieszych i wozowy po Trakii i wymianę surowców. Ponadto zakłada się przyłączenie do powyższego projektu ważniejszych miejscowości pozostających poza podstawowym planem. Cała sieć traktów nosić będzie miano odi Sudepont.

Drugim usprawnieniem w transporcie winna być budowa traktu odi Aminos łączącego Peradizos z największym miastem leżącym nad rzeką Filiną, Tryabrias. Usprawni to transport zboża i innych produktów spożywczych i skończy wreszcie z procederem spławiania dóbr Filiną do morza tylko po to, żeby okrążyć cały despotat ze względu na mniejsze koszta transportu morskiego w regiony, gdzie żywność można sprzedać za większą cenę. Dwór i zaprzyjaźnieni handlarze sądzą, że może to znacznie zwiększyć faktyczny plon poprzez przyczynienie się do ograniczenia ilości psującej się w czasie transportu żywności.

Ostatnia z inwestycji w drogi dotyczyć będzie wyłożenia funduszy na budowę traktu odi Metaxopotana łączącego ośrodki rolnicze z przemysłowymi, szczególnie z górami Międzyrzecza. Trakt w części południowej połączy się z odi Aminos, a w części północnej jego końcem będzie północne wybrzeże Trakii. Pomimo tego, że zwykłe, uczęszczane drogi już w tych okolicach istnieją, ich renowacja i wybrukowanie będzie dobrym krokiem w stronę unowocześnienia infrastruktury despotatu.

Na cały ten cel przeznacza się 250 stauratów ze skarbca despoty. Tutaj znajduje się mapa dla całego przedsięwzięcia.
(Czerwony - odi Sudepont, fioletowy - odi Aminos, brunatny - odi Metaxopotana)

Wieści o nagłym rozbłysku zaniepokoiły dwór i gdy zdarzyło się to po raz pierwszy, uznano to jeszcze za rzecz niegroźną. Teraz, gdy rozbłysk powtórzył się, dwór podjął decyzję o zorganizowaniu wyprawy badawczej która ma odnaleźć istotę bądź zjawisko odpowiedzialne za wywołanie tego rozbłysku i zbadać archipelag aretiański. Despota zadecydował, że na czele wyprawy stanąć ma jeden z jego komesów, Kannos Żeglarz, przez wzgląd na doświadczenie w sztuce żeglarskiej nabyte przez lata administrowania nadmorskich regionów domeny i jego umiejętności kartograficzne. Towarzyszyć mu będą członkowie gońców dworskich.

Równoległa wyprawa, znacznie jednak większa, ma wyruszyć na zachód, w stronę niewielkiego półwyspu. Kilka niedużych okrętów powinno wystarczyć do zbadania tamtejszych wybrzeży i przewiezienia podstawowych surowców i ludzi. Dwór uznał, że czas nawiązać kontakt z ewentualnymi partnerami handlowymi i założyć niedużą kolonię. Do wzięcia udziału w wyprawie dwór zachęca ludność Sartaminos czekającymi stanowiskami w administracji nowych ziem, własnością ziemską i nowymi szansami, a także zwolnieniem z obowiązku odprowadzania podatków na okres kilku pierwszych miesięcy od rozpoczęcia osadnictwa. Najpierw jednak przykazuje się kolonistom, ażeby trzymali się wyznaczonego regionu cypla półwyspu, zanim odpowiednie wyprawy badawcze wgłąb kontynentu nie zostaną poczynione. Do tego właśnie zajęcia dwór wynajmuje kilkunastu krajoznawców z Sudeaminos, zaznajomionych z podróżowaniem przez dzikie i niezasiedlone terytoria.

Na cały ten cel - to jest, kolejno, wyprawę badawczą, wyprawę kolonizacyjną i wyprawę zwiadowczą wgłąb kontynentu za morzem - przeznacza się 200 stauratów ze skarbca despoty. Tutaj znajduje się mapa całego przedsięwzięcia. (Szara linia - wyprawa Kannosa Żeglarza, czarna linia - wyprawa kolonizacyjna, brązowa prowincja - wyprawa zwiadowcza wewnątrz kontynentu).

W tych niespokojnych czasach dobrze wiedzieć, z czym ma się do czynienia. Dobrze też wiedzieć, co ma się na stanie - w związku z tym dwór postanowił o zorganizowaniu kolejnego, po ostatnim sprzed kilku dekad, spisu powszechnego, mającego określić potencjał poborowy, liczbę ludności i gęstość zaludnienia każdej prowincji w domenie. Do spisu powszechnego, za fundusze dworu, przystąpić mogą także włodarze ziem rotacyjnych. Organizacja spisu w danym regionie podlegać będzie komesowi, a uczestnictwo w nim uznaje się za obowiązkowe. Aby jednak nie nadwyrężać ludności, nakazuje się urzędnikom objechać despotat wzdłuż i wszerz i opisać każdą wieś z jej inwentarzem. Przy okazji przeprowadza się spis wojskowy polegający na wpisaniu młodzieńców w wieku od lat 16 do 30 na listy rekrutacyjne w razie potrzeby powołania ich. Na listy mogą być wpisani także chętni mężczyźni od 30 do 50 roku życia oraz kobiety w wieku od 30 do 40 roku życia.

Na organizację pełnego spisu powszechnego przeznacza się 75 stauratów.

Dwór zebrał się ponownie aby zebrać uzyskane informacje i rozważyć płynące z nich korzyści. Lato było pełne pracy i bardzo produktywne, nowe trakty zostały już niemal ukończone i pierwsi podróżni przebyli dystans trasy Tryabrias - Rathenoi bez zbaczania w leśne ostępy. To jednak dopiero pierwszy etap nowych inwestycji w przyszłość, ale już bardzo owocnych. Po wyruszeniu statków z miast portowych południa, Galamei i Iottakon, nadszedł czas na rozważenie strategii radzenia sobie z uchodźcami. Przez setki lat Trakowie tworzyli jednolite społeczeństwo, głównie ze względu na to, że nikt się niedostępną krainą nie interesował lub w trakcie próby uzależnienia jej - został pokonany. Stąd, kraina Zaoriasza i Elei przetrwała przy nieznacznych tylko zmianach ustrojowych setki lat, stała się autarkiczna i zamknięta. Większości Traków absolutnie to nie przeszkadza, a dwór, cóż - szczęśliwy jest z panującej sytuacji. Ale czasy się zmieniają i nie można dyskutować z osądem boskiej pary, należy działać, choćby dlatego, aby uchronić się przed nadchodzącym kryzysem.

Pewnym ponad wszelką wątpliwość od razu stało się, że obca stopa w Sartaminos ani w Vertaminos nie stanie. Od zawsze strażnicą południa despotatu były ziemie południowe i południowo-wschodnie, czyli leśny, bagnisty i pełen wzgórz region Sudeaminos. Nie istnieje przeprawa mostowa przez Niriinę i bardzo niewiele brodów przez jej dopływy, więc kontrola pozostałych regionów przed imigrantami powinna być relatywnie prosta. Elea naucza jednak, że ludzi - wierzących czy heretyków - nie można traktować w sposób bestialski. Dwór postanowił więc, że imigrantom pozwoli się wkroczyć do Sudeaminos do tzw. linii Faraminosa, dowódcy wojskowego, który takie rozwiązanie zaproponował. Tereny położone na północ od linii to nieprzyjazne, bagniste pustkowia, a na zachód i północny zachód od niej roztaczają się już ziemie gęściej zaludnionej domeny despoty. Nie można więc ani być nadmiernie szczodrym, ani nadmiernie ryzykować. Farios Nathafaros został już oddelegowany do zadania sporządzenia mapy korzystnie położonych miejsc wśród gęstwin południowo-zachodniego Sudeaminos z zastrzeżeniem, że miejsca które wybierze mają posiadać żadne lub znikome zalety militarne. W tamtych miejscach mają powstać drewniane osady zdolne przyjąć ograniczoną ilość uchodźców i umożliwić im dalszy rozwój. Aby nie obciążać nadmiernie budżetu dworu, ogłasza się w największych miastach despotatu oficjalną zbiórkę dóbr niepotrzebnych i pieniędzy od dobrowolnych darczyńców. Regiony w którą pojawią się osadnicy mają pozostawać pod ścisłą kontrolą ich obecnych komesów. Zakłada się, że vilsariończycy są ludźmi w miarę cywilizowanymi, jednak wszyscy samotni mężczyźni sprawiający wrażenie niebezpiecznych przed wejściem na terytorium despotatu mają zostać najpierw odpowiednio wybadani. Początkowo planuje się zasiedlenie regionu nie więcej niż maksymalnie dwudziestoma tysiącami uchodźców. Ponadto, dwór postanowił, że tuż po realizacji planu poinformuje miejskie samorządy o dokładnych działaniach podjętych na tym terenie celem ułatwienia kupcom i handlarzom wypraw na tutejsze ziemie.

Na budowę drewnianych osad przeznacza się 50 stauratów ze skarbca despoty i resztę zebranych w zbiórkach surowców.

Podjęta decyzja nie była łatwa i zapewne nie wszyscy przyjmą ją z radością serca. W związku z tym, aby uchronić się przed ewentualnym niebezpieczeństwem buntu lub zbyt dalekiego zajścia imigrantów, dwór zadecydował o wybudowaniu twierdzy granicznej, Fróúri Lanharos, w miejscu temu sprzyjającym. Niewielkiemu fortowi towarzyszyć ma linia wykarczowanych drzew i drobnych umocnień. Vilsariończyków nie ma się traktować jak wrogów, więc obsadzie fortu zabrania się realizowania jakichkolwiek wrogich działań względem przybyłej ludności.

Nie jest to jedyna decyzja dworu w sprawie obronności. Decyduje się, że najbardziej chętni spośród młodzieńców powołani zostaną do służby w składzie Hultajów Trakii z Sarteaminos, w ilości czterystu mieczy. Odpowiednie fundusze zostaną natychmiast wyłożone, a jednostka ma zostać jak najszybciej zgarnizowana w Fróúri Lanharos, będzie bowiem z odpowiednią pomocą gońców uczestniczyć we wprowadzaniu osiedleńców na tereny Trakii.

Na budowę fortu i umocnień przeznacza się 50 stauratów, zaś na powołanie jednostki wojskowej i stosowne wyposażenie jej - kolejne 250 stauratów.

Nie zdarzyło się, aby w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat Trakowie zwierali oficjalne kontakty ze światem zewnętrznym. Aby zażegnać obecny kryzys należy do zmienić. Do pobliskich państw rozsyła się gońców niosących pisma i dary, którzy mają zaskarbić sobie przychylność okolicznych władców i zapoczątkować handel wymienny oraz współpracę w ramach zakończenia fali kryzysu imigrantów z Vilsarionu. Być może Trakia i okoliczne państwa będą w stanie sobie pomóc i zrównoważyć obecność vilsariończyków na swoich ziemiach, a może nawet Trakom uda się uratować region zamieszkany przez autochtonów przed zalaniem przez imigrantów. Oferuje się pomoc, gospodarczą i w razie wyrażenia woli militarną i przedstawia się tamtejszym wielmożom formę działania i kulturę despotatu Trakii. Przedstawicielami despotatu winni być ludzie przynajmniej częściowo orientujący się w realiach obcych państw, najlepiej mieszkańcy Sudeaminos i pogranicza oraz handlarze największych miast, tak jak i agenci Fariosa Nathafarosa. Mają dobrze poznać obce ziemie, zasady ustrojowe i nawiązać kontakt z wpływowymi ludźmi. Nakazuje im się też sporządzić mapę okolicznych ziem i niezwłocznie przekazać ją pod obrady rady dworskiej.

Na niewielkie podarunki pokazujące potencjał gospodarczy Trakii i zapłatę dla emisariuszy przeznacza się kolejne 25 stauratów ze skarbca despoty.

Tutaj znajduje się mapa inwestycji. Zaznaczony obiekt to fort, Fróúri Lanharos, czerwone linie od niego odbiegające to pola zasieków i przestrzeń wykarczowana, małe, zaznaczone czarnym kolorem punkty to miejsca przeznaczone na osady ze względu na relatywnie dobry potencjał rozwojowy i kiepski potencjał militarny; jeśli pojawi się nazbyt duża liczba uchodźców, promować będzie się osadnictwo już u granic Trakii, w odleglejszych regionach. Wszelkie wątpliwości natury logistycznej pozostawia się rozumowi komesów dworskich.

Dwór zebrał się raz jeszcze. Wiele spraw wymaga uwagi despoty i na tąż może liczyć. Do ostatnich głównych tematów rozmów i dyskusji wśród możnych należą te dotyczące życia gospodarczego Trakii, zamorskiej kolonii, rozbłysków na archipelagu i potencjalnego zagrożenia wynikłego z rychłego przybycia vilsariończyków. Aby uspokoić i ustabilizować sytuację w kraju potrzebne będą dodatkowe przygotowania i inwestycje, które przygotują Traków na zimę. Prace nad osadami dla vilsariońskich uchodźców zostały już ukończone, trakty żyją własnym życiem, a pierwsza zamorska kolonia wraz z niedużym fortem stanęła na obcej ziemi. Dwór postanowił podjąć stosowne działania w sprawie nowej kolonii, mające zapewnić jej mieszkańcom dobrobyt i zagwarantować stały rozwój.

Postanowiono, że kolonia nazywać się będzie Thálasspont, a pierwszemu osiedlu, które wyznacza się na jej regionalną stolicę, nadaje się nazwę Unbriagos. Choć dwór wciąż oczekuje na wyniki wyprawy wgłąb kontynentu które mogą powiedzieć osadnikom i mieszkańcom Trakii więcej o tym terytorium, już wstępnie można podjąć pewne działania mające na celu cywilizację regionu. Tworzy się nowy urząd komesa obejmujący całe dotychczas zasiedlone przez kolonistów ziemie i nakazuje mu się organizację drużyn drwali, którzy przy odpowiednim wsparciu finansowym dworu mają rozpocząć wycinkę. W Unbriagos powstać ma port handlowo-przeładunkowy wraz z niewielkimi fortyfikacjami mającymi zabezpieczyć całą inwestycję przed ewentualnymi zagrożeniami. Ponadto, bezpośrednią okolicę założonego osiedla przeznacza się pod pola uprawne - koloniści mają za zadanie sprawdzić, czy nadadzą się one pod uprawę tytoniu, chmielu, żyta lub buraków, z naciskiem na dwa pierwsze. Jeśli rzeczywiście ziemia okaże się do tego odpowiednia, z pewnością szybko przybędą nowi koloniści którzy będą mogli rozkręcić tutaj własne interesy i zasiedlić pustą prowincję. Jednocześnie reklamuje się w Sartaminos i Vertaminos kolonię jako miejsce, w którym można żyć spokojnie, w oddaleniu i zgiełku dużych ośrodków miejskich i przede wszystkim - można się w nim dorobić.

Kolonizatorów ostrzega się jednak, aby mieli oko na wszelkich tubylców i w razie natknięcia się na takowych - nie postępowali z nimi wrogo, lecz donieśli o tym regionalnym zarządcom i służbom administracyjnym. W razie większych problemów należy powołać milicję składającą się z obywateli celem obrony nowych włości despotatu. Nie wzbrania się kolejnym przybyszom z ziem rodzimych Traków zakładać kolejnych osiedli w głębszej części Thálasspontu.

Na budowę portu, fortyfikacji, warsztatów cieśli i drwali, składowisk drewna oraz organizację upraw tytoniu, chmielu i innych roślin przeznacza się 125 stauratów ze skarbca despoty. Inwestorom i kolonizatorom zapewnia się zerowe cła na transport i handel w obrębie kolonii i rdzennej Trakii.

Metaxopotan, czyli Międzyrzecze, to region otoczony z zachodu i wschodu przez wielkie rzeki - Ioustinę i Filinę, obie wpadające do mórz z różnych kierunków. Z północy Międzyrzecze graniczy z zimnym, ogromnym morzem, od południa - z żyznymi ziemiami środkowego i wschodniego Sartaminos. Obecność rzek sprawia, że jest miejscem strategicznym, z którego surowce spławiać można w różne rejony Trakii. Dotychczas rozwijano tam górnictwo, podobnie jak w niektórych regionach Sudeaminos i Vertaminos, ale nigdy nie czyniono tego na wielką skalę. Największe ze szczytów Metaxopotanu od bardzo dawna są chlubą Traków i uważane są przez nich za miejsce z którego wszyscy się wywodzą.

Dwór despoty postanowił o wprowadzeniu w życiu programu mającego na celu wskrzeszenie tamtejszego górnictwa i organizację pierwszych hut metali. Nakazuje się budowę dodatkowych sztolni wydobywczych w okolicach jeszcze nieeksploatowanych i dobrze rokujących na przyszłość zyskami. Wszystkie nowe kopalnie mają zostać obowiązkowo zaopatrzone w narzędzia i środki do szybkiego transportu surowców, w tym wózki i taczki, oraz przede wszystkim ręczne wiertła, kilofy, łopaty, świece i pochodnie górnicze. Najpierw należy jednak stosowne miejsca znaleźć, przeto do przeprowadzenia rekonesansu wyznacza się grupę doświadczonych górników, a ponadto nadwornego maga despoty, Kaliksta Kałamarza i kilku pomocników, jako osoby wykształcone i być mogące za pomocą czarów odkryć złoża minerałów. Po odnalezieniu natychmiast rozpoczną się prace wydobywcze.

Przy każdej kopalni ma stanąć przynajmniej odlewnia metali, a najlepiej cała huta, dzięki czemu eksportowane towary będą miały większą wartość i wzrośnie większy zysk z ich eksploatacji, niż gdyby miał następować handel surowcami nieprzetworzonymi. Huty zajmujące się przetapianiem żelaza i węgla w stal, samego żelaza w sztaby, miedzi i cyny oraz innych metali mają wyłączność na kupno i transport surowca poza nadwyżką, co sprawi, że większość trafiających na rynek materiałów będzie już w formie przetworzonej. Nadwyżki pozostawia się do zakupu prywatnego i reklamuje się tutejsze huty w samorządach miejskich i większych wsiach.

W tym celu, to jest na rekonesans w poszukiwaniu surowców, budowę dodatkowych kopalni i hut metali - wydaje się 150 stauratów.

Dzięki działaniom dworu udało się nawiązać pewne podstawowe kontakty z naszymi sąsiadami. Teraz, kiedy mogą powiedzieć już o Trakii coś dobrego, czas postąpić naprzód i zaproponować korzystne porozumienia na tle gospodarczym i politycznym. Niniejszym z Peradizos wyrusza grono emisariuszy których zadaniem jest zaproponowanie okolicznym władcom umów handlowych niefaworyzujących handlarzy i obywateli żadnej ze stron. Zawiązanie takiej umowy wypełniłoby bez wątpliwości sakiewki kupców handlujących towarami na które w ich regionach nie ma już popytu, a w innych mogą być one surowcami luksusowymi. Ponadto większy dostęp do towarów egzotycznych, jak nawet tozgirski cement eksportowany w różne miejsca na kontynencie, mógłby wesprzeć możliwości despoty i komesów w większych projektach budowlanych i nie tylko. Tedy więc państwa które wyrwały się wpływom Vilsarionu w efekcie wojny domowej powinny, oprócz wolności, poznać też dobrobyt.



Na całe przedsięwzięcie ze skarbca despoty wydaje się 80 stauratów.

Jest więcej spraw wymagających uwagi możnych Despotatu Trakii. Choć ostatnie inwestycje sprawiły, że dochód skarbca despoty powiększył się ponad dwukrotnie w ciągu dwóch zaledwie kwartałów i Trakia weszła w czas dobrobytu, zawsze można zrobić coś lepiej i ten sukces powiększyć. Przede wszystkim należy dostosować się do realiów handlowo-politycznych i skorzystać z podpisanych z innymi krajami umów dla wzajemnej korzyści. Dwór postanowił podjąć serię działań mających zabezpieczyć sytuację despotatu przed nadejściem zimy.

Zgodnie z założeniami umowy zawartej z członkami Kompanii Torgowańskiej, despotat uzyskał monopol w sferze handlu kruszcami szlachetnymi i produktami pochodzącymi z przemysłu metalurgicznego, począwszy od materiałów budowlanych i narzędzi, a kończąc na niektórych rodzajach uzbrojenia. Należy wykorzystać ten wspaniały przywilej w jak największym stopniu. Od dnia w którym podpisana umowa wejdzie w życie, metalurgia i górnictwo staną się oficjalnie promowanymi przez dwór gałęziami przemysłu. Komesury w granicach których realizowane jest wydobycie bądź przetwórstwo, szczególnie w górskim regionie Sudeaminos i w rejonie Międzyrzecza, mogą liczyć na specjalne przywileje gospodarcze - między innymi na dalsze obniżenie podatków poprzez zamianę dziesięcin na podatek pogłówny o stałej wysokości, oficjalny zakaz pobierania ceł na granicach komesur i w portach handlowych, również przynależących do samorządów miejskich, od metali szlachetnych i inne. Nowa polityka gospodarcza ma być korzystna dla bogatych inwestorów i kupców prowadzących małe i większe biznesy; nowe przepisy mają uniemożliwić 'monopolizację' monopolu i rozbić handel pomiędzy mnogą ilość kupców, ażeby nie nastąpiła sytuacja, w której pojawi się jeden magnat przejmujący cały handel danym towarem. Taka sytuacja byłaby niebezpieczna i pozbawiałaby despotat zysków.

A więc - nakazuje się rozpoczęcie budowy nowych kopalń w miejscach, w których obecność kruszców szlachetnych jest pewna; nakazuje się także odnalezienie nowych, szczególnie w górach Sudeaminos, gdzie takie złoża występują. Same poszukiwania mają odbyć się w terenie, ale także z pomocą źródeł historycznych i geograficznych, które mogą pomóc odnaleźć dodatkowe depozyty. Przed eksportem górnicy i warsztaty przetwórcze oraz hutnicy mają nakaz sprowadzenia złota i srebra do postaci handlowej o najwyższej możliwej wartości handlowej, a więc - sztab.

Na wszystkie powyższe działania, w tym wprowadzenie nowych przepisów i rozbudowę przemysłu metalurgiczno-wydobywczego przeznacza się 110 stauratów.

Zaproponowana przez samego Konstantinosa IV Philaretosa reforma Kompanii Torgowańskiej przyniosła korzyści... w postaci ograniczenia strat spowodowanych przez pierwotne zasady funkcjonowania organizacji. Zirytowany despota, prowadząc spotkanie z dworem w bibliotece, zadecydował, że zanim komukolwiek kto posiądzie jego pełnomocnictwo podejmie ostateczną decyzję w sprawie, winien najpierw zgłosić się do niego po ostatnie dyrektywy, rady i opinię. Sytuacja z którą gospodarka tracka musiała sobie poradzić była niedopuszczalna - pomimo dalszych inwestycji w metalurgię, przychód do skarbca z tej gałęzi gospodarki zmalał do zera. Huty dalej stoją, surowiec jest wydobywany, nie ma tylko rąk do pracy i specjalistów, którzy zrezygnowali z prowadzenia prac. Ale teraz, po reformie Kompanii, nic nie stoi na przeszkodzie temu, aby tracką metalurgię wskrzesić i poddać reformie. Po to właśnie zebrała się rada w hucie przy miasteczku Gallaryos w Metaxopotan, ale są też inne ważne sprawy które trzeba omówić i przedsięwziąć.

Tracka metalurgia była silna, dopóki jej rozwoju nie przerwało założenie Kompanii Torgowańskiej, która w pierwotnych założeniach miała działać na podstawie podjętych monopolów państw członkowskich. Te przepisy wyszły już z użycia; po reformie każdy kraj jest niezależny. Dwór zadecydował, że wszystkim, którzy odnieśli szkody, należy się stosowne odszkodowanie i to nie tylko w postaci jednorazowego zastrzyku finansowego. Zachęca się kowali, właścicieli manufaktur i zakładów przetwórczych surowej rudy do powrotu do starego biznesu i pracy powołując się na tradycję trackiego, narodowego przemysłu, popierając to stosownymi ulgami w podatkach - przede wszystkim w dziesięcinie, która ma zostać - jak w przypadku złotnictwa - zastąpiona na czas następnego półrocza niższym pogłównym. Odszkodowania mają pokryć straty spowodowane potrzebą przekwalifikowania, utratą pracy i koszta które należy wyłożyć celem zachęcenia specjalistów do powrotu.

Stare huty należy odnowić od wewnątrz, dużą rolę kładąc na zadowolenie i bezpieczeństwo pracownicze; jeśli huty postrzegane będą jako bezpieczne miejsce zarobku i to na dodatek stałego, dwór jest pewien, że stary i dochodowy biznes da się prędko doprowadzić do dawnego stanu świetności.

Na odszkodowania, odnowienie hut i zachęcenie pracowników do powrotu do pracy w gotowych zakładach wydaje się 60 sztuk złota.

Zima będzie ciężka, bo Trakia poradzić musi sobie nie tylko z własnymi potrzebami, ale także z nadchodzącymi ze wschodu uchodźcami. Ostatnie, czego byśmy chcieli to klęska głodu. Żyzne pola Sarteaminos mogą dać tylko tyle ile to jest możliwe, a żywności z powietrza nie wyczarujemy... Co nie znaczy, że nie możemy jej złowić. Dotychczas zasoby morskie otaczające Despotat Trakii były nieeksploatowane, a spowodowane to było niekorzystną budową północnego wybrzeża jakoby zabudowanego klifami i połaciami mielizny. Południowe wybrzeże jest jednak przyjaźniejsze i jego prosta linia umożliwia rozbudowę portów, w tym rybackich, handlowych i przeładunkowych. Dwór postanowił o wejściu w życie programu rozbudowy infrastruktury morskiej, przede wszystkim stawiając na stworzenie dogodnych miejsc do spławiania łodzi rybackich - w tym portów, podejść na wybrzeże, mól i tym podobnych. Ufundowane również zostanie kilkadziesiąt łodzi rybackich dla ludzi, którzy podejmą się zawodu rybaków. Z tej racji, że dotychczas mieszkańcy despotatu nie mieli dużego doświadczenia w działaniach morskich, całą inicjatywą pokieruje komes Kannos Żeglarz z nadmorskiego miasteczka Lannidar. Rybacy mają otrzymać dokładne wytyczne w sprawie nawigacji, kontrolowania łodzi, prądów morskich, radzenia sobie w określonych warunkach pogodowych i mają dowiedzieć się od najbardziej doświadczonych żeglarzy w całym despotacie wszystkiego, co tamci wiedzą - w teorii i w praktyce. Następnie, między Thálasspontem a Sarteaminos wyznaczy się strefę wolnego połowu, co oznacza, że wszelcy rybacy po okresie próby i nabywania umiejętności zamierzający podjąć działalność gospodarczą w tym rejonie, nie odprowadzą za to żadnego podatku; będzie on uiszczany dopiero wtedy, gdy ryby i inne zwierzęta lub rośliny morskie będą sprzedawane na trackich rynkach. Dla mniej doświadczonych, wzdłuż wybrzeży obowiązuje strefa ograniczonego połowu, co oznacza, że aby łowić w tych rejonach należy uiścić najpierw stosowny, niewysoki podatek po każdym połowie zanim ryby trafią na rynek, który to podatek równy jest 1/20 wartości całego połowu.

Oprócz rozwoju rybołówstwa, na południowym i północnym wybrzeżu rozpoczyna się także akcję poszukiwania małży, ukwiałów i bursztynu w celach spożywczych i przemysłowych. Nakazuje się dokładne wybadanie krańców Trakii w poszukiwaniu nisz morskich, płytkich jaskiń i innych miejsc mogących zawierać skorupiaki albo inne owoce morza. W razie znalezienia skupisk lub złóż, nakazuje się komesom regionów nadmorskich rozpoczęcie umiarkowanej eksploatacji, tak, aby nie naruszyć delikatnego ekosystemu; w przypadku bursztynu, jeśli takowy zostanie odnaleziony, nakazuje się początkowe magazynowanie go, zanim nie trafi on do zakładów jubilerskich, których budowę już dwór despoty planuje.

Na rozbudowę infrastruktury morskiej, stworzenia podstaw krajowego rybołówstwa i rozpoczęcie eksploatacji innych zasobów morskich przeznacza się 120 stauratów.

Ciężko jest wyobrazić sobie lepszą granicę, niż sucha, niezamieszkana pustynia; przynajmniej nie czeka nas z jej strony żadne zagrożenie. Chociaż nie mamy tam żadnych interesów, mogą nas zainteresować obecne tam rośliny, które może uda się poddać ekstrakcji w celu wydobycia trucizn, lekarstw lub zdatnych do spożycia i pożywnych wyciągów. Wysyła się kolejną wyprawę wgłąb zachodniego lądu, która ma z odpowiednią ostrożnością zebrać próbki roślin, a następnie przywieźć je do Unbriagos w celu zbadania. Całą wyprawą dowodzić ma nadworny mag, Kalikst Kałamarz, którego niezwykłe zdolności w dziedzinie magii, znajomość roślin i historii mogą zadecydować o pomyślności przedsięwzięcia.

Na powyższe wydaje się 10 stauratów.

Czasami, gdy podjęcie dodatkowych działań wymaga wyłożenia większych kosztów, należy pomyśleć nad podjęciem kroków mogących ponownie zapełnić skarbiec, nawet po wprowadzeniu w życie kosztownych inwestycji. Z tej racji, że na ich efekty trzeba będzie zaczekać, dwór postanowił o nałożeniu jednorazowego podatku na mieszkańców samorządów miejskich od przynależnych im praw i przywilejów oraz zrealizowanych w ciągu ostatniego roku inwestycji, które wspierają rozwój infrastruktury miejskiej. Dotychczas miasta mogły cieszyć się równą komesurom wolnością finansową; tak będzie ponownie po zrealizowaniu jednorazowego podatku, a mieszkańcy samorządów miejskich otrzymają zapewnienie, że w ciągu następnych 10 lat dwór nie podejmie wobec nich podobnego zobowiązania finansowego. Jego wysokość określa się na 1/20 kwartalnych dochodów, pobieraną tylko i wyłącznie od głowy rodziny lub osoby samotnej, wyłączając spod nich kupców którzy udowodnią, że uczestniczą w wymianie handlowej realizowanej przez Kompanię Torgowańską lub realizują handel wzdłuż szlaków wschodnich.

Ponadto, despota Konstantinos IV Philaretos zwraca się do swoich ekonomistów po radę w sprawie dalszego rozwoju rdzennych terytoriów despotatu; czy znajdują się tutaj jeszcze inne eksploatowane złoża, w co warto w Trakii inwestować, jakie wymagane zadania celem rozbudowy trackiej gospodarki nie zostały jeszcze przez dwór podjęte?

Zastrzega się, że podatek nie może być zbyt uciążliwy; do skarbca ma wpłynąć suma co najmniej stu stauratów, a jeżeli ten wymóg zostanie spełniony, niechaj ekonomowie wagę podatku obniżą.

Najjaśniejszy despota nie spoczął w służbie Trakii. Po wybuchu epidemii i pojawieniu się Pana Zarazy, początkowo robił wszystko, aby z Zarazą walczyć. Starał się uratować Kaliksta, potem mieszkańców stolicy, a jego starania załamały się, gdy w poszukiwaniu pomocy zatrzymał się na skraju Sudeaminos - zobaczył tylko wypaczony krajobraz, półmartwych Traków i Vilsariończyków i obraz rozpaczy. Wtedy jego wola załamała się i jako jeden z ostatnich Traków poddał się Zarazie. Jego silna wola pozwoliła mu przetrwać przemianę w jednego z bezrozumnych Zszargańców i uczyniła go czymś więcej niż bezwiednie wykonującym polecenia i rozkazującym armii Zespolnikiem. Konstantinos IV Philaretos jest prawą ręką Pana Zarazy i prawowitym dziedzicem resztek sławy despotatu, budującym wokół siebie aurę potęgi i wypaczonej praworządności. Przy nim zwykli Zszargańcy zdają się odzyskiwać wolę do działania i budowania trackiej machiny wojennej.

Konstantinos IV Philaretos zachował umiejętności nabyte w ciągu ponad czterdziestu lat posługi despotatowi. Jest niebywale sprawnym szermierzem i świetnym dowódcą, a swoje możliwości jako administratora i zarządcy ziemskiego przekierował na taktyki wojenne i sprawne zarządzanie surowcami potrzebnymi do realizacji strategii Pana Zarazy.

Wydatek: 3 punkty herosów.