Militaria

Dumne schorateskie tradycje nakazują każdemu mężczyźnie i każdemu chcącemu udowodnić swoją wartość i założyć rodzinę młodzieńcowi sięgnąć po włócznię. Jest to podstawowa broń mieszkańców pustyni. Stalowe groty połączone z lekkim drewnianym drzewcem zapewniają lekkiej piechocie pustyni doskonałą szybkość i wymaganą siłę ataku, a łącząc to z maskującym, brązowo-szarym odzieniem które wpisało się w tradycję tutejszego ludu jako ubiór bojowy - dają im ogromną przewagę na pustyni, gdzie mogą wychynąć spod zwały piasku i pchnąć, znikając w eterze nocy lub wirując wokół przeciwnika, w ostateczności sięgając po sejmitar, aby zmierzyć się z nim w walce bronią białą lub po prostu go dobić. Jest to zdecydowanie najpopularniejsza formacja wojskowa w Schoratedze.

Potrzebna formacja zbrojna, składająca się nie tylko z tych którzy z jakiegoś powodu preferują walkę dystansową nad bezpośrednie zbliżenie, ale również z bystrookich i uzdolnionych strzelców którzy mieli okazję udowodnić swoje umiejętności w walce i na turniejach. Tutejsze wyschnięte łuki są niezwykle lekkie, a do ich napięcia używa się cięciw z preparowanego włosia wielbłądów, które nadaje im porządną trwałość na wypadek braku i nadmiaru wilgoci. Taktyka łuków pustyni polega głównie na wybraniu wzgórza, z którego następnie ta jednostka zbrojna na rozkaz naczelnego dowódcy lub desygnowanego przez niego żołnierza strzela salwami, aby nie dać wrogowi od razu poznać swojego miejsca pobytu. W przypadku gdy wyjdzie ono na jaw i będzie musiała zmierzyć się z wrażymi siłami, strzelają oczywiście wedle woli, a przypięte przy pasie długie sztylety też nie są jedynie do ozdoby.

Jeźdźcy wielbłądów, szlachetnych stworzeń pustyni, bardzo dbają o swoje 'rumaki'. Ich skóry okrywa się suknami lub wypreparowanymi pancerzami chroniącymi je przed gorącem słońca i zdolnymi ochronić zwierzę przed najprostszymi z ataków. Przede wszystkim jednak służą one żołnierzom za wierzchowce, na których ruszają do walki zaskakując wroga ich sprawnością, szybkością i umiejętnościami prowadzenia tych, zdawałoby się, wiecznie dzikich i niezależnych zwierząt do boju. Jeźdźcy wielbłądów korzystają najczęściej z sejmitarów, ale do walki na dystans posiadają również łuki.