Działania i wydarzenia

Rok 1/1

Etnarcho! Mamy złe wieści... Doszło do zaćmienia słońca. Trwało ono krótko, ale wystarczyło, aby wywołac panikę... Co prawda panika ustała, ale łby podnieśli wichrzyciele. Te niegodne zaufania szakale mówią, że etnarcha niewątpliwie obraził bogów... Kapłani zachowują dyplomatyczne milczenie. Na szczęście niewielu jak na razie daje wiarę tym paskudnym pomówieniom.

- Ja?! Obraził bogów? - Ozdobna, szklana karafka pękła z trzaskiem przy uderzeniu ze ścianą z piaskowca. - Jestem Tezes Wybraniec Bogów, Wcielenie Kutuluka, Syn Matki Eteresh, Potomek wielkiego Azesa, Tezesa i Cheremona, Psi Władca, Pan Pustyni! - warknął etnarcha. - Kerezesie! - zawołał, zwracając się do stojących przy wrotach kapłanów. - Sprowadź mi tu kilku niewiernych i rzuć ich na pożarcie krokodylom... Z bogami się nie zadziera.


Jeszcze tego samego dnia Tezes postanowił pojawić się na balkonie swego pałacu. Kilku kapłanów obwieściło jego przybycie, a etnarcha zamierzał uspokoić tłum, wyjaśniając, że to znak od bogów. Powiedzieli mu we wczorajszym śnie, który zinterpretowała wielka wyrocznia Hapsemut, że wraz z wkroczeniem w nową Erą Barana, wkraczają w trudne czasy. Coraz więcej ludzi pojawia się na około pustyni. Ale na nią nigdy nie wejdą, bo jesteśmy niezwyciężeni. I nie damy się pokracznym i ohydnym istotom!

Później, po ponownym skonsumowaniu małżeństwa z trzecią żoną, etnarcha udał się do stadnin, gdzie wsiadł do swojego złotego rydwanu. Wyruszył nim przez Tezy, pokazując się tłumowi, że nadal jest sprawny i nie boi się poddanych. Pojechał do pobliskiej dziczy położonej nad Mifratem, gdzie w otoczeniu kilku miejscowych myśliwych zapolował na gazele, jelenie i hieny. W ten sposób Tezes oczekiwał na dalsze wieści od Kerezesa.

Po tym jak kilku prodyrów zostało posiłkiem świętych krokodyli, reszta wyraźnie przycichła. Lud bez przewodnidztwa nie zamierzał dalej się buntować, a wyjaśnienia króla i wyroczni uznali za słuszne i rozeszli się do pracy. Podczas gdy król polował, Kerezes wyłapywał kilku ostatnich pyskaczy i rzucał ich na pożarcie krokodylom. W końcu król otrzymał wieści, że niepokoje ustały. Mimo to kapłani wskazują, że zjawiska w niebiosach mogą mieć wielki wpływ na świat...

Po powrocie z polowania władca postanowił poważnie porozmawiać z kapłanami. Mimo, że okazywał, jakby nic się nie stało, sam nieźle się przestraszył zaćmienia.

- Mogą? Nie wiecie tego?! Jestem pewien, że coś się święci. Oby wielka Eteresh miała nas w opiece... sprowadźcie tutaj Hapsemut. Musiałem zmyślić historyjkę o niej i moim śnie, zapewne mi wybaczy, ale wolałbym, aby rzeczywiście mi wytłumaczyła znaczenie znaków bożych...

Kapłani gnąc się w ukłonach odeszli. Po pewnym czasie (wiek sprawił, że nie była w staniw przyjść za szybko) dotarła do króla.
- Panie... Nie od dzisiaj wiemy że znaki na niebiosach wpływają na ten świat i mówią o wielkich zmian... Choćby złota kometa, która świadczy o wielkich zmianach... Ale nie tylko ona... Ustawienia gwiazd czy słońca pozwalają mierzyć czas, ale wpływają też na magię... Niektóre ustawienia sprawiają, że magia staje się silniejszą...

- To znaczy, droga Hapsemut, że możemy skuteczniej zmieść z powierzchni ziemi naszych wrogów? Bezwłose małpy ostatnimi czasami robią się coraz to nerwowe. Nasi gnolli bracia ze wschodu już walczą z nimi. A nam przyjdzie to samo uczynić w przyszłości, droga Hapsemut. Powiedz mi, co więcej wiesz. Co mówią ci gwiazdy, księżyc i słońce...

- Tak panie... Jeżeli poznalibyśmy co kryje się za ustawieniem gwiazd, nasza moc na pewno by wzrosła... Co widzę... - wyrocznia przymknęła oczy. - Widzę słońce pustyni i nasze armie. Widzę wielkie wojny, wielkie zwycięctwa i wielkie porażki. Widzę ludzi pleniących się niczym szarańcza na północy. Widzę gorące dżungle trawione chorobą i lud z gór, lud kamienia i stali. - jej rysy nieco się wykrzywiły - Widzę miasta na wschodzie, miasta pod piaskami, zapomniane, których strzegą umarli i tylko umarli w nich żyją. - wyrocznia otworzyła oczy - Trudno ujrzeć przyszłość panie. To jakby próbować układać ziarka zboża podczas wichury, wszystko cały czas się zmienia.

- Ale i tak jesteś potężną samicą, potężna Hapsemut. Potrafisz przywołać wizje niemal na zawołanie... Wschód musi być nas. Musimy pokonać tamtejsze ludy nomadów, tego domaga się lud. I bogowie, skoro zsyłają nam ciebie i twoje widzenia... Poprowadzę armię za Tezrat, tak jak uczynił wcześniej mój przodek, Azes Wielki. Tak... Jeśli ujarzmimy całą pustynię, ludzie z północy nie odważą się zaatakować. Nas i gnollich braci. A jeśli nawet... pożałują tego.

Etnarcha postanowił wysłać zwiadowców za Tezrat. Ich zadaniem jest sprawdzenie, jak daleko, w jakiej ilości i jak uzbrojeni są tamtejsi ludzie. Jeśli ich zdaniem zdołamy ich pokonać, ruszymy.

A póki co, trenujemy za 300 trzy kompanie tarczowników: jedną łuczniczą, dwie pozostałe włócznicze. Pozostałe pieniądze (380) przeznaczamy na rozbudowę systemu irygacyjnego w Dolinie Tezratu. Ma to na celu poprawić jakość uprawianych tam roślin.

- Jak zadecydujesz, tak się stanie etnarcho. - powiedział  wyrocznia i odeszła.

Wojska powołano.

Rozbudowana systemu irygacji znacząco zwiększyła wydajność rolnictwa
+250 zysków

Powrócili zwiadowcy przynosząc wieści. W pobliżu naszych granic zamieszkują dwa plemiona - jedno na południu, a drugie na wschodzie. Oba są koczowniczymi plemionami pasterzy, o raczej pokojowym nastawieniu, ale na pewno będą się bronić. Ich siły liczą może do kilkuset jeźdźców. Co zrobi z nimi Etnarcha?

Postanowiliśmy więc ruszyć. Cała nasza armia pod przewodnictwem etnarchy Tezesa przeprawiła się przez Tezrat i zaatakowała tamtejsze plemiona bezwłosych.

Armia ruszyła za Tezrat aby rozprawić się z pasterzami. Miała przewagę w doskonałej znajomości technik walki na pustynii i fanatyzmowi... Poza tym pasterze nie byli zbyt walecznym przeciwnikiem. Mimo to szakale natrafiły na pewien problem - ludzcy jeźdźcy atakowali z zaskoczenia i uciekli powolnej piechocie, szarpiąc jej boki i zabijając maruderów. Tylko brakowi zorganizowania wśród ludzi i faktowi, że udało się szybko zająć oazy etnarcha zawdzięcza fatk, że zdołał w końcu zmusić plemiona do decydującego starcia, które te przegrały. W ręce etnarchy wpadły dość nędzne majątki ludzi, ale większym bogactwem są sami niewolnicy, gnani na tereny etnarchatu... Poszerzyliśmy także stan naszego posiadania, ale w tej chwili to raczej kwestia zagarnięcia bezproduktywnego kawałka pustyni i stepów. Jak na razie nic na nich nie zarabiamy i nie sprawujemy tam większej kontroli. Co zrobimy z niewolnikami, etnarcho?

-2 kompanie włóczników
+100 sztuk złota

- Wysłać ich do kopalni złota i srebra! - zawołał etnarcha. Za nowo zdobyte pieniądze powołujemy kolejny korpus mieczników, który wysyłamy do reszty armii. W tym czasie zwiadowcy ruszają na dalsze tereny, aby wybadać je.

Niewolnicy zostali zagonieni do kopalń, a nadzorcy wzięli się do ich poganiania z prawdziwą radością. Zarządcy kopalń mówią jednak, że osiągnęliśmy szczyt możliwości wykorzystania aktualnie eksploatowanych złóż
+100 do zysków

Zwiadowcy wyruszyli, ale trochę potrwa zanim rozejrzą się na jednak dośc dalekich ziemiach i przyniosą wieści. Należy się spodziewać w drugiej połowie roku

Zwiadowcy wrócili.

Na południu step przechodzi w dżunglę, którą zamieszkuje plemie niskich, ale bardzo agresywnych istot, nieco przypominających ludzi. Z tego co wiadomo są łowcami głów, a przynajmniej obcięli głowy kilku pechowym zwiadowcom... Dalej na wschodzie znajdują się góry, ale zwiadowcy nie przeszli na drugą ich stronę.

Na wschodzie zamieszkują kolejne plemiona nomadów, zajmujących się głównie hodowlą wielbłądów, oraz okazjonalnym łupiestwem. Są bitniejsi i lepiej uzbrojeni od pasterzy których niedawno zagnaliśmy do kopalń...

Postanowiliśmy zwerbować dwie kompanie rydwanów, które dołączyły do naszej ordy. Tezes rozkazał, aby ostrożnie i spokojnie ruszyć na łyse pały, tuż po tym, jak uzupełniono w zdobytych wioskach zapasy.

Tym razem nasz atak będzie przemyślany. Przeciw szarży wrogiej kawalerii wystawimy kompanie włóczników ustawione w mur wysuniętych ostrzy. Z tyłu ustawimy kompanię łuczników ostrzeliwującą atakujących. Gdy dojdzie do starcia wręcz, do włóczników dołączają miecznicy, a łucznicy wycofują się i ostrzeliwują uciekinierów i ewentualne posiłki.

Jeśli jednak do starcia takiego nie dojdzie, to przeciwko łysej piechocie wysyłamy świeże rydwany... Powinny zrobić z nich miazgę. Zanim przebiją się raz czy dwa razy przez szeregi wrogów i cofną się za nasze linie. Wtedy do boju ruszą miecznicy, a tuż za nimi włócznicy. Łucznicy trzymający się z tyłu będą znowu ostrzeliwać uciekających z pola i przychodzące posiłki.

Oddziały ruszyły aby zmiażdżyć łyse małpu. Taktyka odpierania szarż okazał się skuteczna, ale ludzie zaczęli krążyć wokół naszej piechoty i ostrzeliwać ją z łuków... Mimo to straty były mniejsze niż poprzednio... Piesi wojownicy nie mieli szans z rydwanami i już po pierwszej szarży umknęli bezwładnie stając się łatwym łupem dla naszego pościgu... Zdobyliśmy trochę łupu i zagarnęliśmy kolejny fragment pustyni. Zniewoliliśmy także członków plemion które pokonaliśmy i teraz czekamy na rozkazy Etnarchy co z nimi zrobić...

-1 kompania włóczników
+100 sztuk złota

- Zgładzić ohydne stwory! - warknął Tezes stojąc w rydwanie tak, aby większość żołnierzy go widziała. - Jeszcze sporo walki przed nami, jeszcze więcej zagarniemy łupów i ludzkich niewolników!

Etnarcha posłał także wieść do Tez, aby wezyrowie zarządzili akcję kolonizacyjną na nowo podbite tereny. Niech dotychczasowa biedota, obdarowana skromnym podarkiem pieniężnym, a także część rzemieślników i rolników, ruszy w podróż za Tezrat i zajmie ludzkie siedziby. I tam niech się rozmnażają, tak jak przykazał nam wielki Kutuluk! Przeznaczamy na ten cel 100 złotych monet.

Kolejne trzy setki przeznaczamy na dwie kompanie mieczników i jedną łuczników. Jedni miecznicy ruszą wraz z kolonizatorami jako ochrona ludności cywilnej, drudzy niech stacjonują z łucznikami w fortach przy Mifracie.

Na ten rok koniec podbojów, chyba, że wojsko się domaga dalszego marszu na wschód?

Ludzie zostali zgładzeni przez armię... Krew setek niewolników splamiła piaski, a armia wyła i krzyczała w tryumfie i rządzy krwi... Przerażeni nieliczni ocalali ludzie umknęli daleko na wschód...

Miltianie ruszyli na wschółd zaludniając te tereny. Trudne jest jednak życie na pustyni, nawet dla Miltian. Większość z nich skoncentrowała się w pobliżu nielicznych oaz, zajmując się tam rolnictwem, drobnym rzemiosłem i handlem...
+75 do zysków.

Wojska zostały utworzone.

Wojsko jak na razie zaspokoiło swoją rządzę krwi i łupów i chce cieszyć się owocami zwycięstwa.

W takim razie, za dwie setki wznosimy forty z piaskowca, które będą chronić właśnie zdobyte tereny. Do ich budowy zaproszeni zostają koloniści. Po zakończeniu budowy nasze wojsko zacznie tam stacjonować oczekując rozkazów. Tymczasem w dogodnym miejscu, gdzieś na krańcu zdobytego terytorium, stawiamy kompleks kilku małych piramid za setkę. Będą służyć jako miejsce kultu dla poległych tutaj żołnierzy i prowadzącego ich przywódcy, Tezesa VIII...

Z oficerów naszej armii wybieram jednego, najbardziej bystrego i zaradnego. Mianuję go, Sarkonozora, wezyrem Krainy Wschodnich Oaz. Resztę pieniędzy (160) przeznaczam na rozbudowę osad kolonistów.

Wybudowane forty powinny skutecznie obronić Krainę Oaz przed atakami nomadów ze wschodu. Koloniści nie byli zachwyceni z dodatkowych obciążęń, ale pokornie wybudowali fortece...

Budowa piramid nie przynosi co prawda zysków materialnych, ale wojsko docenia fakt, że Etnarcha postawił monumenty ku czci ich poległych towarzyszy.

Sarkonozor wziął się do pracy, a kolonie rozrastają się.
+75 zysku