Plemię Żmejów [NIEWAŻNE]

W Plemieniu Żmejów rasą dominującą pod względem liczebności są oczywiście Darowie, jednak swoistą prymitywną "arystokrację" stanowią Żmejowie - Darowie, którzy obdarzeni są wężowymi mutacjami. Mutacje mogą przybrać różny stopień i charakter, a im więcej cech fizjonomicznych człowieka i węża Dar w sobie łączy, tym większym uznaniem i szacunkiem cieszy się on, jego rodzina i jego pochodzenie. I nie bez powodu, bowiem człowiek z charakterystycznymi "wężowatymi" cechami wyglądu może poszczycić się domieszką krwi wężoludzi; legendarnego ludu, na który Plemię Żmejów się natknęło na mroźnej północy.
Jest też stosunkowo niski odsetek Szagrenów, potocznie znanych przez istoty z zewnątrz jako jaszczuroludzie. Ci jednak nie grzeszą specjalną inteligencją i są wykorzystywani głównie jako trzon armii plemiennej z racji swojej tężyzny fizycznej i przerażającej postury.


Nacja Żmejów w swoim ustroju postawiła na plemienną monarchię z królową-czarownicą na czele oraz radą (Subotą) jako organem doradczym - a czasami nawet decydującym - w materiach plemienia. Z racji silnego sfeminizowania, w radzie zasiadają wyłącznie kobiety-Żmeje.
Sama królowa-czarownica cieszy się ogromnym autorytetem w materii rządzenia plemieniem, a członkostwo w Subocie wiąże się z wielkim prestiżem dla danej jednostki oraz jej rodziny. Niemniej jednak z racji plemiennego ustroju zakładającego silną decentralizację władczyni Żmejów nie można uznać za monarchę absolutnego.
W kwestiach podziału władzy na niższych szczeblach można wyróżnić po prostu czarownice (będące członkiniami centralnej Suboty), które są przedłużeniem woli monarchini oraz lokalne Suboty przy każdej wcześniej wspomnianej czarownicy.


Nie ma co się rozwodzić na temat modelu ekonomicznego plemion - gospodarka typowo grabieżcza, zbieracka i łowiecka.


Żmejowie z racji swoich wężowatych mutacji i ogólnej nieufności reszty plemion uznawani są za przebiegłych, bystrych i zwodniczych. Mogą się poszczycić najkunsztowniejszą prymitywną biżuterią i byciem - z racji swojego przemieszania z wężoludźmi z północy - nieco mniej dzikimi od zdecydowanej większości darskich prymitywów, przez co są przekonani o swojej wyższości nad innymi plemionami. Jeśli chodzi o inne aspekty kulturowe to Żmejowie nie mają sobie równych w kwestii śpiewaków, muzyków i artystów wszelakiego rodzaju... jak na plemię.
Ze względu na specyficzne nastawienie do swoich "pobratymców", Żmejowie są jednym z najmniej licznych plemion, co rodzi ugruntowane w kulturze potrzeby związków kazirodczych w celu po pierwsze zachowania specyficznych gadzich cech wyglądu, a po drugie z racji małej liczebności mężczyzn w populacji.
Popularną praktyką w samym plemieniu jest też kanibalizm - tyczy się on oczywiście jedynie pożerania Darów, którzy są na samym dole w strukturze społeczności. Nikt przecież nie zje prawdziwego Żmeja.


Społeczeństwo plemienia można poniekąd uznać za społeczeństwo kastowe, jednak z pewnymi sprostowaniami; oczywiście status społeczny jest uwarunkowany w dużym stopniu liczbą często czysto kosmetycznych mutacji, takich jak rejony skóry pokryte łuskami, rozdwojony język, oczy z pionowymi źrenicami i tym podobne. W skrajnych przypadkach niektóre osobniki cieszą się nawet dobrze rozwiniętymi gruczołami jadowymi oraz ostrymi jak brzytwa kłami.
Oczywiście, awans społeczny dla danej jednostki nie jest możliwy, jednak dla jej potomstwa tak - zależnie od tego czy przejawi więcej wcześniej wspomnianych cech od samego rodzica. Przy narodzinach nowego dziecka jego skóra jest nacinana, by sprawdzić podstawowy wyznacznik uznany za fundament pozwalający na awans w hierarchii, jakim jest dosłownie zielona krew.
Analogicznie do możliwości awansu społecznego, możliwy jest również spadek na drabinie hierarchii w plemieniu - jeśli dziecko urodzi się z mniejszą liczbą mutacji bądź też w skrajnych wypadkach z całkowitym ich brakiem. Darowie, którzy nie wykazują się żadnymi takimi cechami są najniżej w hierarchii plemiennej, jednak są tolerowani i pozostawiani przy życiu jako obiekty rozrodu czy też pożywienie w przypadku lat nieurodzaju. Ich jedyną szansą na jako-takie lepsze traktowanie jest spłodzenie potomka, który może awansować społecznie; wtedy też zajmują się jego wychowaniem i cieszą lepszymi warunkami życia niż ich mniej szczęśliwi pobratymcy.


1. Usposobienie - mieszane;
2. Najważniejsza wartość - wiara;
3. Specjalizacja - rzemiosło.


Żmejowie wraz z podporządkowanymi sobie Darami oraz Szagrenami wierzą w Wielkiego Węża, który jest bóstwem zwodniczym, okrutnym i nietolerującym porażek. Nie mówimy tutaj jednak o domenie czystej przemocy i tępego okrucieństwa, a wysublimowanym typie tychże. Ten animalistyczny bożek zesłał dar na najwyżej usadowione w hierarchii plemiennej kobiety, dając im możliwość korzystania z magii czarownic, a królową-czarownicę uznaje się za łącznika świata materialnego ze światem boskim.


Plemię Żmejów jest stosunkowo młodym - jeśli nie najmłodszym - plemieniem spośród ludności Daru. Protoplastami plemienia byli darscy zwiadowcy, myśliwi i badacze na mitycznej północy, którzy w trakcie swoich eskapad natknęli się na zaawansowaną cywilizację wężoludzi. Wraz z zafascynowaniem egzotyczną kulturą doszło do przemieszania się populacji ludzkiej z gadzią, a z tej syntezy narodzili się właśnie Żmejowie z królową-czarownicą na czele, która rządzi plemieniem od samego początku jego istnienia. Dzięki temu połączeniu oraz wierze w Wielkiego Węża (którego utożsamiano z mitycznym władcą napotkanych wężoludzi) potomstwo uzyskało magiczny talent, który wśród Darów nie był wcześniej znany.
Żmejowie byli również pierwszymi, którzy ruszyli na południe (i to tuż przed pochłonięciem Daru przez mróz) za sprawą wizji, jaką według oficjalnych podań królowej-czarownicy zesłał Wielki Wąż. Z racji tego przewidzenia przyszłości sama władczyni cieszy się ogromnym poparciem Żmejów oraz Darów, którzy zdecydowali dołączyć do plemienia w jego eksodusie na południe.
Obecnie władczyni sięga wzrokiem coraz bardziej w stronę południa, poszukując miejsca w którym Żmejowie mogliby się osiedlić i nazwać ojczyzną. Czy im się to powiedzie - czas pokaże.


Obecnie - i odwiecznie - panującą władczynią w plemieniu jest królowa-czarownica Wesna, zrodzona z pierwszego związku międzygatunkowego. Charakterystyczna z ogromnej liczby cech wskazujących na mieszane pochodzenie. To ona wyprowadziła swoje plemię z północy i powędrowała do ruin legendarnego Temnodaru jako jedna z pierwszych plemiennych przywódców.


Cechy:
+ idol tłumów (-1)
+ podstępny (-3)
+ mistrz magii (-3)
+ mistrz oręża (-1)
+ grabieżca (-3)
- zakazane hobby (+5)
- pożądliwy (+1)


Członkinie Sabuty (najważniejsze):
- Ilaria, czarownica odpowiadająca za sprawy wywiadowcze;
- Stoja, wiedźma zajmująca się badaniem magii samej w sobie;
- Tassira, Żmejka odpowiedzialna za kwestie typowo gospodarcze.



Wojska Żmejów to przede wszystkim lekkozbrojni - nawet armia trzonowa Szagrenów, którzy stawiają na swoje łuski bardziej niż na opancerzenie. Militarnie plemię jest bardzo mobilne i słynie z utalentowanych łuczników oraz zwiadowców. Oczywiście na polu bitwy pojawiają się też czasami same czarownice, które - korzystając z magii danej im przez Wielkiego Węża - sieją zamęt zaklęciami typowo kapłańskimi, wprowadzającymi zamęt w umysłach przeciwnika.


Magia używana przez czarownice jest typowo kapłańska; nie uświadczy się wśród Żmejek tych, które rzucają kulami ognia. Przede wszystkim bazuje się na iluzji i magii atakującą w jakikolwiek sposób psychikę przeciwnika. Ma mieszane zastosowanie - zarówno na wojnie, jak i w innych działaniach jest chętnie i szeroko stosowana w zależności od sytuacji.