Militaria

Piechota zaporowa
Liczba: 200
Rodzaj: Motłoch

Włócznicy, wyposażeni poza owymi broniami drzewcowymi zazwyczaj w szable, bądź pozbawieni tegoż ekwipunku poza włóczniami. Ubrani zazwyczaj w zwykłe, adekwatne do pogody, własne ubrania, podobne zazwyczaj do innych. Niektórzy  posiadają skórzane, proste pancerze, a inni walczą jedynie w spodniach. W skład tej piechoty wchodzą przede wszystkim ludzie z biednych warstw społecznych, znający się słabo na wojaczce i słabo w niej wyszkoleni. Pastuchy, chłopi, prości robotnicy, bandyci, biedni mieszczanie i każdy, kto nie jest w stanie się dostać do lepszej jednostki, a pragnie walczyć i się wzbogacić.

Pomimo tego, że są zazwyczaj kiepsko uzbrojeni i przeszkoleni, są bardzo bitni i hardzi, jak to na kozaków przystało i rzadko kiedy uciekają z pola walki przed zwykłym przeciwnikiem. Włóczniami zazwyczaj tworzą mur. Piechota zaporowa pomimo małego przeszkolenia jako formacja składa się z kozaków, co i tak czyni ich żołnierzami o niekonwencjonalnych metodach - potrafią podczas bitwy czołgać się, wspinać i pływać by zdobyć przewagę terenową i jak najlepiej wykorzystać swoje otoczenie, korzystając z terenu, zabudowań i przykładowo wozów. Służą do walki z jazdą oraz zapełniania stanowisk, by wiązać wroga walką.

Wielu żołnierzy tej jednostki pochodzi z prowincji Siczy Abalońskiej.

Kozacy Kresowi
Liczebność: 200
Rodzaj: Motłoch

Pochodzący głównie z ziem Siczy Kresowej i prowincji, w których większość kozaków jeździ konno i nie prowadzi cały czas stałego, osiadłego trybu życia młodzi awanturnicy i poszukiwacze przygód, zaciągający się do wojska, by zdobyć chwałę, bogactwo i perspektywy na przyszłość, którą wywalczą sobie w boju. Z dużymi ambicjami i zapaleni do działania, głównie wszelkiej maści kozacy zarówno z biednych wiosek i zagród, jak i Ci bogatsi synowie atamanów, którzy chcą na własną rękę bojować, a nie pod rozkazami swoich rodziców. Kozacy Ci nazywani są Kresowymi, ponieważ Ataman Jan Hubal lubuje się w ich werbowaniu i to tam ściąga ich większość, by szukać u niego miejsca do grabieży odległych ziem.

Kozacy z Kresów uzbrojeni są różnorodnie, gdyż nie ma żadnych wymogów uzbrojenia, poza faktem wymaganego posiadania owego uzbrojenia. Ataman musi sprawdzić, czy każdy zapisujący się do służby ma własnego konia i broń. Wymogiem bycia w tej jednostce jest posiadanie dwóch broni, a jedną musi być lanca, kopia, bądź inna broń drzewcowa, z którą można szarżować na wroga. Żołnierze z tej jednostki używają do walk także szabli, jednoręcznych mieczy obosiecznych, toporów, a także broni dystansowej, takiej jak pistolety i łuki, rzadziej rusznice i samopały.

Niektórzy ubierają się w zwykłe, długie, luźne ubrania chłopskie, inni w barwne, kolorowe, proste żupany i skromne kontusze bez większej ilości zdobień. Ich przepustką ubioru są wysokie, futrzane, ciemne czapki. Niektórzy kozacy wyposażeni są w skórzane pancerze, a niekiedy nawet kolczugi i misiurki, chociaż stanowią oni mniejszość tej jednostki.

Czajki łupieżcze
Liczebność: 12
Rodzaj: Motłoch

Czajki łupieżcze, to najzwyczajniejsze jednostki wodne Wielkiej Siczy Drawskiej, które nie służą jedynie wojskowości, ale są stałą częścią życia kozaków. Aby poruszać się po rzekach takich jak Drawa, na wyprawy łupieżcze, handlowe, czy po prostu by gdzieś się szybko przemieścić bez ryzyka podróżowania po dzikich ostępach buduje się, wynajmuje, bądź kupuje takie czajki, których jest całkiem sporo w Siczy Kankarskiej, Południowej i Koronnej. Wzdłuż całego wybrzeża często obok mniejszych łódek rybackich pływają także czajki łupieżcze, które wypływają na zachód, południe i północ, by łupić, handlować, walczyć i poszukiwać przygód.

Każda czajka, wykonana zazwyczaj z łatwo dostępnych materiałów zdolna jest pomieścić około 50 żołnierzy z dodatkowym ekwipunkiem i pożywieniem na całą wyprawę, dodatkowo mając także trochę miejsca na łupy. Długie zazwyczaj na około dwadzieścia metrów, dość szerokie, lecz niskie łodzie o pojedynczym żaglu na środku łodzi. Zazwyczaj można tam znaleźć cztery pary wioseł. Łodzie wykonane są ze ściętych drzew obitych deskami pod okiem znających się na tym rzemiośle. Całość obwodzono także linami polanymi warstwą utwardzającą z leśnych komponentów. Łódź posiada lekko zaostrzony dziób z czubkiem obitym żelaznymi płytkami w razie potrzeby taranowania.

Na linii lekko powyżej zetknięcia się z wodą łodzie posiadają tzw. obojniki, czyli drewniane bale przywiązane z obu stron burt i na tyle łodzi. Służą one do amortyzowania uderzeń i nie niszczenia łodzi poprzez zderzenia, gwałtowne lądowania, oraz do tłumienia fali i zapobiegania wlewaniu się wody do środka łódki.

Łodzią steruje się za pomocą dużego wiosła z tyłu łodzi. Zazwyczaj czajki takie były wypełnione prawie po brzegi, a w razie bitwy kozacy chowając się za elementami ładunku statku bądź burtami ostrzeliwują przeciwnika, skracając dystans. Podczas bitew morskich ostrzeliwują swoje pokłady i przy dogodnej ku temu okazji zarzucają liny z hakami, którymi przyciągają wrogie statki i po uprzednich salwach skaczą za cudzą burtę z bronią białą - głównie szablami i włóczniami. Na statkach zazwyczaj trzyma się też długie pale, które ustawia się przy własnnych burtach, by powstrzymywały ewentualną próbę wrogiego abordażu - cudza burta zatrzymuje się na zaostrzonych palach i żeby trafić na pokład, trzeba przejść po chyboczącym się palu, za którym czekają obrońcy.

Czajki kozacy wykonują sami dla siebie, co zajmuje im zazwyczaj około dwóch tygodni. Łatwo zbudować czajkę, a także jest gdzie budować - wystarczy dotrzeć na wybrzeże i ściąć kilka drzew. W okolicach Imardinu czajki można wyprodukować w portach na użytek Siczy Koronnej i oficjalnej armii państwowej.

Bracia Siczowi
Liczebność: 25
Rodzaj: Elita

Jednostka tajna i nie znana nikomu w Wielkiej Siczy Drawskiej poza Atamanem Siczowym i jego najbardziej zaufanymi przyjaciółmi i poddanymi, oraz tymi, którzy sami do Bractwa należą, by szkolić nowych członków. Bractwo to organizacja powstała na terenach Siczy Drawskiej pod koniec panowania na owych terenach Cesarstwa Solii, jako kontrwywiad i wsparcie szpiegowskie przeciwko tyranowi trzymającemu władzę w postaci uzurpatora-Cesarza. Organizacja ta składała się najpierw głównie z zaciekłych wrogów uzurpatora, głównie doradców, szpiegów i skrytobójców Wielkiej Siczy, oraz przeciwników Cesarstwa Solii, którzy połączeni wspólnym celem zniszczenia owego kraju połączyli siły. Poprzez długie lata Bractwo przeistoczyło się w organizację podległą poniekąd Atamanemu Siczowemu, odciętą od świata i przewodzoną przez Mistrza, wiernemu Kazimierzowi całkowicie.

Obecnie Bractwo rozrasta się i powiększa swoje szeregi. Obecni żołnierze i członkowie Bractwa to głównie zaufani poddani Wielkiej Siczy, bądź przeistoczeni na Braci młodzi chłopcy, będący sierotami pozbawionymi domu poprzez wojny z Solią i ludobójstwa tego kraju na terenach kozaków. Trafiając do Bractwa owe sieroty nie mają już imion - zapominają, kim byli. Latami wpaja się im dozgonną wierność Wielkiej Siczy Drawskiej i nienawiść do jej wrogów, a przede wszystkim Cesarstwa Solii. Są maszynami do zabijania, pozbawionymi moralnych hamulców, nie zadając pytań i działając bezsprzecznie dobrze. Miejsce ich szkolenia nie jest znane.

Bracia to standardowi członkowie organizacji. Przeszkoleni w dziedzinach szpiegostwa i skrytobójstwa. Wiedzą, jak uzyskiwać informacje, jak je przekazywać i jak z nich korzystać - manipulują, przekupują, torturują i zabijają. Każdy z nich uczony jest niemalże perfekcyjnego władania daną bronią - każdy z Braci musi umieć walczyć jakąś bronią dystansową, w której przeważają łuki. Z broni białych największą popularnością cieszą się proste, obosieczne miecze.

Z innych, przydatnych umiejętności, uczeni są wykonywania własnych, prowizorycznych trucizn, ich używania, oraz zwalczania i wykrywania. Znają się też trochę na aktorstwie a niektórzy rozwijają poboczne talenty, takie jak śpiew, akrobatyka, czy gra na instrumentach, by lepiej odgrywać dane role. Bracia są elitarną jednostką Wielkiej Siczy, szkoleni całymi latami. W ich szkoleniu bierze udział także jeden z nieznanych nikomu, dawnych uczniów Wilhelma Prajma, który uczy ich podstawowych uroków, klątw i zaklęć, które głównie polegają na chwilowym staniu się mniej widocznym, swobodnym opadaniu, wyczuwaniu kłamstw, otwieraniu zamków z magicznym wsparciem dla wytrychów. Klątwy i uroki zazwyczaj zaś polegają na zarażaniu kogoś chorobami, powodowaniem wad w niektórych organach, a przy lepiej przygotowanym zaklęciu i podatniejszym na wiedzę magiczną uczniowi nawet śmierć po kilku dniach.

Bracia ubrani są zazwyczaj w ciemne płaszcze z kapturami, oraz elastyczne oraz wytrwałe, skórzane pancerze utwardzane w niekrępujących miejscach żelaznymi płytami. Ich ekwipunek zazwyczaj nie obciąża ich zbytnio, a pozwala im na wykonywanie różnorakich czynności podczas podziału obowiązków. Sprawia to, że w drużynie są niesamowitymi zabójcami, którzy dzięki trenowanej odporności na ból fizyczny i psychiczny nie powinni zdradzić Wielkiej Siczy. A jeżeli nawet, to poprzez pranie mózgowe, które przechodzą, niewiele będą wiedzieć.

Towarzysze Atamańscy
Liczebność: 100
Rodzaj: Żołnierze profesjonalni

Kozacy znający się na wojaczce i skutecznie walczący zarówno podczas szturmów, jak i podczas otwartej bitwy. Jest to kawaleria średniego rodzaju, złożona przede wszystkim z kozaków wywodzących się z bogatszych zagród i rodzin różnego stanowiska atamanów bądź właścicieli ziemskich. Kozacy tacy, o ile nadają się do służby po wcześniejszym sprawdzeniu ich stanu zdrowotnego, umiejętności walki wymaganymi broniami, jazdy konno i sumiennej dyscypliny zostają przeszkoleni w formacjach, ich umiejętności są doskonalone, a oni sami stają się Towarzyszami Atamańskimi, którzy podczas boju zazwyczaj chronią swoich atamanów. Jednostka ta jest jak wspominałem średnią jazdą, służącą głównie do pokonywania wrogiej jazdy i niszczycielskich szarży.

W skład ich wyposażenia wchodzą średniej długości lance o wąskich grotach, przystosowanych do przebijania pancerza. Poza bronią główną, jaką są lance, Towarzysze wybierają po jednej spośród dwóch następnych ofert broni - jedną broń białą, jednoręczną, gdzie zazwyczaj wybiera się szable, czekany i lekkie toporki, oraz broń dystansową - najczęściej łuk refleksyjny bądź pistolet jednostrzałowy. Wymaganym wyposażeniem była także mała, okrągła tarcza bądź puklerz (tarcza oraz puklerz zakładane na przedramię, by móc operować obiema dłońmi.

Z pancerza Towarzysze także mają wymogi ekwipunku. Ubrani są zazwyczaj w kolczugi o długich rękawach i o dole sięgającym prawie kolan, o wysokim rozcięciu w okolicach pasa dla wygodniejszego i swobodniejszego jechania na koniu. Kolczugi zakładają na grube ubrania. Na głowach zaś, na misiurki narzucane są szyszaki i inne hełmy, nie zasłaniające widoczności. Ich konie także nie są byle szkapami - to konie powszechnie hodowane w Siczy, przeznaczone głównie do wojaczki. Towarzysze rzucają się do walki ze straszliwymi, gromkimi pieśniami wojennymi na ustach.