Krąg Burz

Krąg Burz

(temat muzyczny)

Thylosian charakteryzują nadzwyczaj jasna karnacja i podobnie rozjaśnione włosy i oczy. Pod względem fizycznym nie różnią się zbytnio od innych przedstawicieli gatunku ludzkiego. Setki lat relatywnego odosobnienia sprawiły jednak że po pierwsze, powstał wśród nich stanowczy, zunifikowany archetyp thylosiańskiej urody i po drugie, wystawianie się na działanie magii i czerpanie z jej źródeł uczyniły z nich uzdolnioną magicznie, ale bardzo wrażliwą na efekty zaklęć grupę etniczną. Thylosianie żyją w państwach-miastach rządzonych na rozmaite sposoby przez kolegia magiczne i od setek lat poświęcają się poszukiwaniom nowej magii, wiedzy i celu.

Krąg Burz, kolegium magiczne sprawujące kontrolę nad miastem Dantarega, angażuje się w życie jego mieszkańców na każdym polu. Na czele administracji kolegium stoi Wysoki Hierofanta, potocznie nazywany Ojcem Burz; jego szerokie uprawnienia ograniczane są wyłącznie przez wymóg delegacji części obowiązków władzy publicznej na szereg mniejszych instytucji. W połączeniu ze swobodą powoływania głów tych instytucji przez Ojca Burz można dojść do wniosku, że sprawuje on władzę absolutną.

Organem podwykonawczym i doradczym który przejmuje wyłączną inicjatywę w przypadku niesprawności bądź śmierci Ojca Burz jest Rada Stu. Większością bezwzględną powołuje wtedy spośród swojego składu nowego Ojca Burz. Składa się z powołanych przez Wysokiego Hierofantę magów-urzędników i niezależnych magów w liczbie dwudziestu, prowadzących fundowane publicznie badania naukowe. Głównym zadaniem Rady Stu jest formułowanie budżetu Kręgu Burz, relokacja potrzebnych dóbr na projekty naukowe i budowlane oraz sprawowanie kontroli nad przepływem informacji w Dantaredze. Wielu magów Rady Stu pełni również funkcję dyplomatów w sprzymierzonych państwach-miastach Thylos.

W instytucjach publicznych panuje Zasada Dwójki, znana też jako zasada patriarchatu; na czele instytucji i w Radzie Stu zasiadać mogą wyłącznie mężczyźni.

Posada mieszkańca Dantaregi pod rządami Kręgu Burz oparta jest na pozycji zajmowanej w społeczeństwie. Najwyższe klasy – Ojciec Burz, członkowie Rady Stu, najpotężniejsi elementaliści i ich rodziny – zajmują się głównie sprawami wagi państwowej, a ich stan posiadania niejako tożsamy jest z mieniem publicznym, z którego mogą korzystać bez oporu pod jedynym warunkiem wykonywania zleconych zadań, abstrahując już od majątków prywatnych. W praktyce oznacza to, że najbardziej umiejętni magowie dzierżą większość mienia spośród wszystkich mieszkańców Dantaregi. Obowiązek publiczny, prestiż i żądza zarobku skłaniają ich najczęściej do inwestowania w badania i rozwój infrastruktury magicznej, produkcję inkaustu, ksiąg, opłacanie inkantacji chroniących miasto przed wyniszczającymi wybrzeże burzami; oczywiste jest także, że przez te okoliczności zmuszeni są do nadzorowania podległych im pracowników.

O krok niżej są zaprzysiężeni członkowie Kręgu Burz, czyli stanowcza większość populacji. Mężczyźni i kobiety chcący otrzymać licencję na wykonywanie zawodu związanego z ekstensywnym użyciem magii które może zagrażać życiu lub badaniom innych członków Kręgu muszą przejść stosowny kurs zawodowy pod okiem starszego stażem czarodzieja; wyrobienie odpowiedniej ilości godzin asystentury uprawnia ich do wykonywania szeregu zadań. Prowadzą sklepy z asortymentem, skupują, obrabiają i produkują przedmioty o właściwościach magicznych, handlują z innymi miastami Thylos; wielu pracuje jako żeglarze i korzystając z błogosławieństw Szkoły Burz poławia kalmary, ryby, poluje na potwory morskie i handluje z państwami-miastami lub bardziej oddalonymi partnerami. Właśnie, magia. Jej przesyt i wzbogacanie jałowej klifowej gleby w niektórych miejscach pozwalają też członkom klasy na ograniczoną uprawę ziemi w zamkniętym miejskim terenie. Jeżeli chodzi o zajęcia mieszkańców, jest to kwestia nienormowana; nie ma żadnych 'norm' zawodowych w ilości populacji sprawujących poszczególne funkcje. W zasadzie jeżeli mieszkaniec Dantaregi chce się kształcić w jakiś sposób, stanowi to dla niego i całego społeczeństwa dumę. Z tego powodu wielu członków klasy średniej, zaprzysiężonych magów, daje sobie doskonale radę w wykonywaniu więcej niż jednego zawodu.

Niżej są już tylko osoby niestosujące magii, pozbawione umiejętności magicznych lub nienależący do Kręgu Burz, za wyjątkiem dyplomatów innych państw-miast Thylos. Tacy mieszkańcy Dantaregi napotykają na swojej drodze wszelkie możliwe problemy; na przykład to, że aby przemierzyć miasto w niektórych wypadkach użycie magii jest po prostu wymagane. Wiele mostów jest strzaskanych, dróg pokrzywdzonych eksperymentami, konstrukcji niestabilnych, a przebycie tych barier wymaga umiejętności lewitacji bądź telekinezy. Skazani są na dobrą wolę innych lub opłacanie ich dobroduszności. I niemagiczni mieszkańcy Dantaregi jednak występują, chociaż w zupełnej mniejszości, żyjąc głównie pod murami głównego miasta, na samej północy regionu. Parają się ludowymi pracami - są rolnikami, łowcami, garbarzami i rybakami. Urodzenie się niemagicznym jest na tyle rzadkie - choć czasem tylko dziedziczne - że ich komuny składają się głównie z przybyszy i często rozbiegają po całym Thylos w poszukiwaniu trochę bardziej przychylnego niemagicznym miasta.

Nikt nie może nakazać wprost mieszkańcowi Dantaregi wyboru zawodu. Choć wszyscy winni są kontrybucję skarbcowi Kręgu Burz składaną w walucie i składowanych w kryształach lub kamieniach ogniskujących zasobów energii magicznej, to każdy mierzony jest podług własnych możliwości.

Biorąc pod uwagę jak umagicznione i poświęcone wiedzy jest całe społeczeństwo Thylos, podejście mieszkańców Dantaregi i członków Kręgu Burz nie powinno nikogo zadziwić. Lecz są pewne dziwactwa które i mieszkańcy tego ośrodka sobie wykształcili. Abstrahując od zupełnego oddania sztuce magicznej, warto zauważyć, że sama Dantarega oznacza w lokalnym języku Strzaskany Półwysep, lub po prostu Półwysep Burz, jak go wszyscy lubią nazywać. Nazwa miasta jest jednak nazwą własną chronioną przez lokalne prawa.

Półwysep Burz, bo przez większość roku szaleją tutaj potężne wichry, deszcze i sztormy. Metropolia została wzniesiona na ostatnim, najbardziej wysuniętym w stronę morza punkcie lądu jeszcze za czasów antycznego Thylos i miała pełnić funkcje forteczne, mając na celu zapewnienie niepodważalności ówczesnej władzy. Jak mówią, miasto liczy sobie ponad tysiąc lat i podobnież stare są różne inkantacje chroniące jego klify przed burzami z piorunami, erozją i skruszeniem murów. Piorun stał się znakiem rozpoznawczych mieszkańców, którzy cenią sobie swoją sztukę ponad wszystkie inne i czynią z niej rzecz niemal sakralną. Kultura wiąże się istotnie z pozycją zajmowaną w Kręgu Burz; aspiracje zdobycia wyższej pozycji i doświadczenia doprowadziły do utworzenia pewnej wewnętrznej, efemerycznej hierarchii. I tak w zależności od szerokości specjalizacji można mówić o wewnętrznej kulturze piorunicznych elementalistów nazywanych też elektromantami, płanetników, magów arkanicznych i wielu innych.

Łączy ich przywiązanie do tradycji prastarego miasta, które wychowało sobie dziesiątki pokoleń magów i setki pokoleń Thylosian. Przesiąknięte do szpiku miasto obwieszone jest dumnymi sztandarami, niektórymi liczącymi sobie po pięćset czy osiemset lat, chronionymi tylko za sprawą magii. Właściwie wszystko co ma jakikolwiek związek z historią Thylos podlega ochronie i stanowi lokalne dobro kulturowe według przepisów Kręgu. Powszechne są wiece i apele na największym miejskim placu, na Równi Alenickiej; mieszkańcy miasta uwielbiają hucznie się bawić i przyzywać w trakcie tych zabaw żywioły, igrać z dziką magią i chwalić się swoją sztuką.

Architektura jest wyjątkowo klasyczna. Archetyp piękna nawiązuje do czasów klasycznych Thylos, a choć miasto wydać się może w wielu miejscach zrujnowane i chaotyczne, to wszystko ma w nim swój dziwaczny porządek. Lewitujące resztki kolumnady można przypisać do unoszącego się nad ziemią pradawnego sklepienia sali zebrań i z gruzów zbudować dokładnie taki sam budynek jaki stał w tym miejscu przed setkami lat. Wiele programów budowlanych tak się właśnie odbywa; poprzez odtwarzanie struktur z gotowych elementów konstrukcyjnych i gruzów. Nie znaczy to jednak, że całe miasto jest zrujnowane; są to tylko plamy na mapie miejskiej które nie są wcale mniej użytkowane od reszty Dantaregi.

Nie można sensownie podzielić mieszkańców Dantaregi inaczej niż na czarujących i nieczarujących; można próbować stworzyć jeszcze podział na przybyszy i mieszkańców rodowitych, ale wbrew pozorom Krąg Burz jest strukturą bardzo otwartą, przyjmującą w swoje szeregi wszystkich chętnych z Thylos i łatwo asymilującą ich obyczaje do swoich struktur, wzbogacając tylko bagaż kulturowy miasta. Stratyfikacja wygląda zazwyczaj tak, że nieczarujący wykluczeni są z procesu decyzyjnego i możliwości przemierzenia miasta, często więc emigrują w jego północne regiony bądź opuszczają je celem osiedlenia się w innym państwie-mieście.

Jest jeszcze po prawdzie pewien podział zgodny z Zasadą Dwójki, na mężczyzny i kobiety. Zgodnie z nakazami ustanowionymi przez Viriusa Burzobrodego, jednego z pierwszych Ojców Burz, rolą mężczyzn powinno być zarządzanie, protekcja i rozwój, gdy kobiety powinny zajmować się powielaniem, transmisją wiedzy i towarów oraz upiększaniem. Dzisiaj ta zasada ma zastosowanie głównie w administracji państwowej i życiu rodzinnym, w większości zawodów bariery już dawno się zatarły.

Usposobienie - pokojowe
Najważniejsza wartość - wiedza
Specjalizacja - magia

Podczas gdy w większości państw-miast stosunek wobec religii wyznawanych przez mieszkańców jest neutralny, tak członkowie Kręgu Burz mają swój niesformalizowany, ale oddolnie narzucony system filozofii i wierzeń. Konstruowany był przez kolejnych Ojców Burz pozostawiających dla swoich następców notatki i dziś opiera się na szeregu ich encyklik, kopii pradawnych pism Alenity oraz rytualnej praktyce. Podczas gdy Krąg Burz nie wierzy w żaden panteon, stanowczo wierzy w wiedzę, potęgę i siły wyższe; być może stąd bierze się ich szacunek do magii, że utożsamiają ją właśnie z jakąś boską siłą.

Szczególnym uznaniem Krąg Burz darzy siły elementarne, uznając je za najczystszą, budującą formę magii. Uważa że jest ich pięć - ogień, woda, ziemia, powietrze i elektryczność, która daje podwaliny do arkany, jest więc szczytem wszelkich wiązań energetycznych. W odpowiednich proporcjach współtworzą one magię życia i śmierci, więc leczenia i entropii; każdemu żywiołowi należy się szacunek. Przez wzgląd jednak na długotrwałą tradycję i położenie pradawnego miasta na skraju oceanu, to burza zyskała sobie ich największy, bezgraniczny szacunek i to jej szkole oddają się bez opamiętania.

W Dantaredze obowiązuje z tego powodu kategoryczny zakaz wykorzystywania żywiołaków i bardziej skomplikowanych sił elementarnych obdarzonych choćby szczątkową wolą wbrew ich wyraźnemu życzeniu. Obostrzenie to ma charakter bliski sakralnemu. Opanowanie elementu będącego jak rzeka spotyka się z uznaniem, jednak kolonizacja 'zajętych' już wysp może skończyć się nawet wykluczeniem z Kręgu Burz i wygnaniem z miasta. W kontrolowanych warunkach jednak obecność sił elementarnych w mieście jest uznawana za wielki zaszczyt i okazję do poznania pierwotnego żywiołu, wielokrotnie więc elektromanci dogadywali się z rozumnymi siłami elementu burzy by zasięgnąć ich rady, nauczyć się od nich lepszego rozumienia żywiołu i po prostu czerpać z tego chlubę. Można powiedzieć, że te właśnie żywiołaki stały się idolami magicznymi wszystkich aspirujących czarodziejów Dantaregi.

Pradawne wierzenia Thylosian, jeżeli jakieś istniały, utonęły tysiąc lat temu pod naukami Alenity i nie pozostały po nich żadne źródła. Być może promieniują one wbrew wiedzy mieszkańców Thylos na ich kulturę, ale na pewno nie oddziałują na religijność mieszkańców Dantaregi. Po mieście rozsiane są liczne ołtarze elementarne, gdzie w pełnej wolności przebywać mogą żywiołaki burz, sztormów, wody i pozostałych żywiołów. Elity władzy od dawna aspirują do tego, aby przesunąć ten nieformalny kult na wyższy poziom.

Historia Strzaskanego Półwyspu sięga czasów poprzedzających Alenitę. Miasto najpewniej stało już tysiąc lat temu, a może i jeszcze dawniej, stanowiąc fortecę wpływów lokalnego możnowładztwa. Było wielokrotnie niszczone przez hulające sztormy, wzniesiono mu więc potężne, granitowe mury; ta najstarsza część dzisiejszej Dantaregi mieści się na wyspie za Mostem Thalanosa, w skrajnie południowej części regionu. Granitowe mury trzymają się w miejscu dzięki potężnym inkantacjom magii ziemi, sztormu i arkany, choć nie sposób zauważyć że bardzo zmieniły się okoliczności; dawniej dało się dojść do Cytadeli bez wchodzenia choćby po jednym schodku.

Cytadela w okresie Hierarchii stanowiła siedzibę prominentnych gubernatorów sprawujących kontrolę nad większą częścią wybrzeża. Był to okres największego rozrostu miasta, które zaczęło rozwijać się coraz dalej na północ dzięki importowi tysięcy ton kamienia stanowiącego potem zrąb murów miejskich. By pokazać przepych regionu, wiele klifów zostało ściętych i przerobionych na materiał budowlany, tym samym przyczyniając się do dodatkowego wzrostu terytorialnego miasta. Znane było z tego, że stanowiło doskonałe miejsce odpoczynku dla arystokracji thylosiańskiej oraz elit intelektualnych; znane było jako miasto bibliotek, którego uniwersytety przekazywały nauki i wychowanie najwyższej klasy, jego podziemne tunele sięgały na kilometry wgłąb ziemi i kontrolowało szlaki handlowe przechodzące przez południe.

Okres niezmąconego dobrobytu trwał długo, co pozwoliło miastu przybrać obecny kształt, zajmując gigantyczną część Strzaskanego Półwyspu i zyskując sobie w końcu ostateczne miano gdzieś między wiekami. Nic co dobre nie może jednak trwać wiecznie. Nadeszła Wielka Wojna w której armie Thylos zwarły się z siłami plugawego trackiego maga, a Dantarega, jako doskonałe źródło rekruta ludzkiego, materiałów konstrukcyjnych i wykwalifikowanych inżynierów przez dziesiątki lat wykorzystywana była jako zaplecze wojenne. Gdy w końcu wojna dobiegła końca, miastu nie dane było odpocząć, bo Kryzys Thylosiański wstrząsnął posadami całego porządku Hierarchii. I co ciekawe, kilka frakcji uformowało się nawet w samej Dantaredze, spośród niezadowolonych wysiłkiem wojennym i nadmiernymi kontrybucjami mieszkańców.

Magia eksplodowała, a wraz z nią i miasto, wstrząśnięte w tym czasie wojną domową. Gigantyczne miasto zasługujące niemalże na miano stolicy w którym zwalczały się wzajemnie frakcje lojalistów Hierarchii, wiele odłamów sił magokratów i licznie pączkujących kultów apokaliptycznych zostało w wielu miejscach starte w perzynę, gdy wybuchały gigantyczne pożary trawiące całe dystrykty i pożerające tysiące żyć. Być może Kryzys Thylosiański uderzył w Dantaregę najmocniej z pozostałych miast; na pewno odbił swoje piętno na tych, którzy ocaleli. Sprzymierzony triumwirat Kręgu Pioruna, Wody i Powietrza ostatecznie zdołał rozbroić potęgę Hierarchii ustanawiając swoje rządy i niepodzielnie władającą nad miastem akademię magiczną tylko po to, by następnie pomaszerować w magicznej krucjacie na pobliskie ośrodki miejskie, pomagając im ustanowić własną siłę. W tym czasie Dantarega stanowiła jednak cień swojej chwały.

W niedługi czas po wydarzeniach Kryzysu Thylosiańskiego triumwirat przekształcił się po przewrocie w Krąg Burz, gdy zwolennicy szkoły Pioruna stłamsili pozostałe szkoły i inkorporowali ich filozofię w swój tok myślenia i nauczania. Proklamacja powstania urzędu Ojca Burz, reformy wewnętrzne i ostatecznie ustanowienie porządku w rozbitym Thylos zajęło długie lata, ale Dantarega była jednym z jego największych zwolenników, osobiście idąc na wiele ustępstw tylko po to, by uniknąć potrzeby powtarzania trudu i utraty jeszcze większej części dziedzictwa. Wojna zostawiła na Kręgu Burz większe piętno niż mogłoby się wydawać, a złożona przed setkami lat przysięga, że odtąd Thylosianin już na Thylosianina ręki nie podniesie nigdy nie została złamana.

Agon IV, z urodzenia Ultius Araga, Ojcem Burz został dopiero przed dwoma laty. Na stanowisku zastąpił zmarłego śmiercią naturalną Paulusa IX, zasłużonego budowniczego i badacza; to dzięki jego rekomendacji i własnej elokwencji udało mu się przekonać Radę Stu aby powierzyła mu funkcję Wysokiego Hierofanty. Jest człowiekiem relatywnie młodym jak na to stanowisko, ale za to obdarzonym wyjątkowym potencjałem w zakresie operowania magią żywiołów. Świeży umysł czyni z niego udanego biurokratę, przystojna twarz i jedwabny język zyskują mu lud, a głębokie oddanie kulturze Dantaregi i filantropia badawcza malują go w barwach człowieka skromnego i pobożnego. Wielu przewiduje mu udane rządy.

Carimus jest swego rodzaju asem w rękawie Agona IV. Mężczyźni poznali się na praktykach sztuki lewitacji, gdzie nieco starszy mężczyzna posługiwał w czynie społecznym. Od początku oszołomiony lekkością słów i lotnością umysłu Carimusa, dzisiejszy Ojciec Burz przyznaje, że wiele mu zawdzięcza jeżeli chodzi o jego edukację i motywację do działania. Są naturalnie świetnymi przyjaciółmi; Lelian swoje losy związał ostatecznie ze szkołą dyplomatyczną i wielokrotnie podróżował już w imieniu Kręgu Burz po miastach-państwach Thylos renegocjując niektóre niekorzystne umowy i zyskując Dantaredze coraz więcej przyjaciół. Zdaje się zawsze mieć odpowiednie słowa na każdą okazję gdzieś w kieszeni płaszcza.

Jak nietrudno zgadnąć, przy tak wielu magach dowolnego zajęcia i specjalizacji trudno sformować zunifikowaną jednostkę militarną. Zbyt wiele indywidualności i różnych możliwości by próbować ograniczać magów do określonych inkantacji i sposobów splatania żywiołów. Są oczywiście magowie trudzący się zgłębianiem właśnie zaklęć wojennych, ci uczą się wojskowej współpracy, ale to elita wojskowa Dantaregi. Pozostali w sytuacji zagrożenia, na przykład potrzeby obrony przed jakimś zagrożeniem, grupują się w mieszane jednostki by zapewnić sobie modalność działań. Warto zwrócić uwagę na to, że większość zaklęć ofensywnych i defensywnych przez wzgląd na specjalizację członków Kręgu Burz koncentruje się na inkantacjach piorunów i sztormu, zdarzają się też zaklęcia szkoły wody i powietrza, są jednak relatywną rzadkością. Magowie w trakcie bitwy bombardują wraże siły dziesiątkami zaklęć i zachowują możliwie jak największy dystans, żeby nie narazić się na retaliację.

Tak więc magowie stanowią absolutną podstawę sił zbrojnych Dantaregi. Ich drugi filar tworzą chowańce, żywiołaki i konstrukty. Przeznaczoną im rolą jest nawiązanie bezpośredniej walki z wrogiem i ochrona drugich szeregów składających się z czarodziejów; nieodzownym elementem walki całej watahy pomocników jest wpływanie na warunki pogodowe z którymi mierzy się wróg. Żywiołaki burzy przystępujące do oddziałów zbrojnych Dantaregi w oczywisty sposób za zadanie będą miały utrudnienie wrogowi orientacji w przestrzeni i sieczenie go piorunami, a konstrukty - zatrzymanie go i związanie walką.

Machiny oblężnicze i bojowe nie są Dantaredze nieznane. Wyrzutnie, katapulty telekinetyczne i inne egzotycznie brzmiące narzędzia oblężnicze stanowią dziedzictwo myśli technologicznej Kręgu Burz. Wojsko korzysta z nich zarówno w defensywie, jak i w ofensywnym kontrataku.

W razie potrzeby siły lekkiej piechoty i łuki powoływane są spośród niemagicznych, czasem - zawsze za zgodą innego państwa-miasta - dokonuje się zaciągu na sprzymierzonym terytorium. Nie są to jednak podstawowe siły magokracji.

Wszystko, dosłownie wszystko opiera się w Dantaredze na stosowaniu magii. Używana jest przy gotowaniu wody, łowieniu ryb, opracowywaniu modeli geometrycznych czy budowie nowej konstrukcji, a nawet przy spulchnianiu ziemi. Podstawową dyscypliną magiczną w której specjalizują się Burzowcy jest naturalnie magia sztormów i burz.

Śródziemnomorski, z delikatną porą zimową i niezbyt skwierczącą porą letnią. Wegetacja potrafi trwać nawet przez cały rok.

MAPA:

prowincja zaznaczona na pomarańczowo w obrębie Thylos