Militaria

Przeciętna kompania ciężkiej piechoty Despotatu Trakii składa się z najsilniejszych i najlepiej wyszkolonych mężczyzn. Pochodzenie nie gra tutaj roli, bo w trackiej armii każdy może zrobić karierę. Ciężka piechota wyposażona jest w ujednolicone, długie jednoręczne ostrza stanowiące kulturowo-użytkowe połączenie gladiusa i spathy, długie kolczugi uposażone w lamelkę od strony zewnętrznej, proste romboidalne tarcze i pozostałe niezbędne elementy rynsztunku bojowego. Formacja jest bardzo zdyscyplinowana i stanowi to jej największą siłę przy frontalnych natarciach, uderzeniach na niezwarte szeregi przeciwnika i utrzymywaniu pozycji.

Jak w przypadku ciężkiej piechoty, z tą różnicą, że członkiem formacji lekkiej piechoty łatwiej jest zostać i należy tutaj odsłużyć swoje, zanim dostanie się promocję. W przeciwieństwie do formacji bliźniaczej, lekka piechota stawia przede wszystkim na mobilność. Jej przedstawiciele wyposażeni są w buzdygany lub krótkie miecze, skórznię przypominającą tunikę i okrągłą, drewnianą tarczę. Operują najczęściej z lasów lub miejsc osłoniętych a jej miejsce w szeregach jest za lub rzadziej obok ciężkiej piechoty. Popularne jest wykorzystanie formacji lekkiej piechoty w celu utrzymania porządku publicznego, nawet poza polem bitwy.

Konie są popularnymi zwierzętami jucznymi i rumakami bojowymi w Trakii. Korzysta z nich armia wystawiając jednostki kawalerzystów, wyszkolonych w powożeniu i jeździe żołnierzy korzystających z ich szybkości i mobilności. Kawalerzyści traccy wyposażeni są w oszczepy rzutne, nieduże tarcze, lekkie stalowe pancerze dla siebie i nierzadko również skórzane dla zwierzęcia oraz włócznie lub berdysze. Podstawowym elementem wyposażenia kawalerzysty jest także krótki miecz zapinany u łęku siodła. Sprawdzają się w walce podobnie jak lekka piechota dzięki swojej mobilności i wielofunkcyjności.

Strzelcem najczęściej nazywa się w Trakii kusznika, dużo rzadziej łucznika. Są to żołnierze piechoty wyposażeni w duże kusze o możliwie jak największej precyzji uderzenia. Do ich wyposażenia należy ponadto lekki stalowy pancerz z łusek, krótki miecz i duża tarcza, a do napinania kuszy także specjalna korba. Powodem przewagi kuszników nad łucznikami na terytorium Trakii jest siła, którą trzeba włożyć w wystrzelenie z niej i warunki klimatyczne - cięciwy łuków dużo łatwiej ulegają zniszczeniu w wilgotnym i dość zimnym klimacie despotatu.

Ten dziki tłum stanowi niegdysiejsza ludność Despotatu Trakii. Farmerzy, kowale, mężczyźni, kobiety i dzieci którzy po wybuchu Zarazy zamienieni zostali w bezmyślne bestie niemogące decydować o własnym losie, pozbawione rozumu... ale nie cech motorycznych. Wciąż mogą przeć przed siebie, gryźć, dzierżyć podstawowe narzędzia i atakować, najczęściej na rozkaz, który pada poprzez nieokreśloną siłę Zarazy krążącej w ich żyłach. Są żywi, ale zdegenerowani i odmienieni. Nie zostało w nich nic, co mogłoby świadczyć o ich celu, chęci do życia czy o dawnej świetności ich ojczyzny.

Zespolnicy są po prostu tymi spośród Traków, którzy mieli wystarczająco silną wolę, aby nie stać się bezmyślnym bydłem, jak ich pobratymcy, ale niewystarczającą, aby oprzeć się woli Zarazy. Pan Zarazy wykorzystuje ich w celach militarnych - są 'oficerami' jego armii, zbrojnym ramieniem Państwa Zarazy najczęściej prowadzącym do walki drużyny Zszargańców. Dziwnym trafem większość Zespolników pochodzi z regionu Metaxopotan, Ziem Rotacyjnych i samego Peradizos; jednym z nich, między innymi, został dawny marszałek dworu despoty Konstantinosa IV Philaretosa, Theodorus Vaartainokos.

Wynaturzenia dzierżące proce i próbujące cokolwiek przy ich pomocy zdziałać. Proce to jedne z najprostszych broni, wymagające jedynie umiejętności motorycznych i na tyle dużo rozumu, żeby podnieść i ułożyć odpowiednio kamień, a potem wycelować. Bezużyteczne Wynaturzenia, których w Trakii i krainach podbitych zdaniem Pana Zarazy jest zdecydowanie za dużo, są wyposażane właśnie w tę broń i włączane w szeregi oddziałów wraz z pobratymcami taszczącymi za nie wory kamieni używanych jako amunicji. Procarze są podstawową jednostką dystansową hord Zarazy i formowani są najczęściej z mieszkańców regionu, w którym są aktualnie potrzebni.

Konie! W starej Trakii trzeba było być bogaczem, żeby pozwolić sobie na naprawdę prędkiego wierzchowca. Teraz jednak dosiąść go może każdy, kto ma wystarczająco dużo rozumu, ażeby wiedzieć jak go odpowiednio wykorzystać. Gdy Horda natknie się na stada koni lub konie puszczone wolno, albo uda się jej w jakiś sposób przejąć stadninę, Zespoleńcy którzy mają życiowe doświadczenie z wykorzystaniem koni mogą dosiąść tych zwierząt zwiększając swoje zdolności bojowe, dowódcze i prędkość przemieszczania się. Nowa tracka konnica wyposażona jest najczęściej w długie włócznie, oszczepy i nieduże tarcze uzbrajające je przeciwko atakowi dystansowemu wroga. Same konie też są jakieś niemrawe i szare, jakby dostosowane do swoich jeźdźców...

W skład Rygoru wchodzą, jak łatwo się domyślić, wszyscy pozostali magowie Państwa Zarazy. Pochodzą najczęściej z terytorium rdzennego Despotatu Trakii, ale zdarzają się też nowe nabytki pochodzące z ekspansji Zarazy. Magowie posiadają więcej woli niż bezrozumni Zszargańcy, przy Wynaturzeniach są geniuszami, a rzeczywistą sprawnością umysłową przynajmniej dorównują przeciętnej kadrze oficerskiej Hordy - Zespoleńcom. Dzięki woli i umiejętnościom stanowią bardzo ważną jednostkę wsparcia, a ich głównym celem w trakcie kampanii jest obrona armii Zarazy przed atakami dystansowymi. Z racji przyjętego modelu sprawowania władzy nad zdobytymi terytoriami, specjalizują się głównie w magii morowej, ognistej i wietrznej.