Despotat Trakii

Mieszkańcami Trakii są krzepcy i żywotni ludzie o jasnej cerze, ciemnych włosach i przenikliwym spojrzeniu bursztynowych oczu. Trakowie stworzyli tradycyjne społeczeństwo opierające się o więzy krwi, wspólny język, wiarę i pochodzenie. Do najbardziej cenionych przez nich zajęć należy pełnienie służby wojskowej, praca na roli, pełnienie posługi profetycznej i służba publiczna. Ich rozbudowany i spisany kodeks praw zwyczajowych zabrania publicznej sodomii, otwartego wyzysku, zdrady i niehonorowego postępowania oraz wyznacza odpowiednie wzorce wychowania dla młodzieży, włączając absolutną wierność społeczeństwu trackiemu.

Despotat. Władzę absolutną dzierży władca i dwór składający się najczęściej z jego najbliższej rodziny oraz najpopularniejszych rodów trackich. Uprzywilejowaną pozycję i dodatkowe prawa publiczne posiadają wojskowi i żołdacy, aparat biurokratyczny jest raczej słabo rozwinięty. Tradycją feudalnego ustroju jest rotacja ziemska, despota może zadecydować o odebraniu ziemi (w przypadku publicznej, bezkompromisowej zdrady) lub przetasowaniu gruntów między wasalami ziemskimi, co nosi tradycyjną nazwę atheóri. W Trakii obowiązuje pierworództwo, w przypadku braku potomka w linii męskiej ziemia wędruje do najstarszego brata zmarłego; w przypadku braku takowych, bezprecedensowo powraca we władanie despoty.

Organem doradczym dworu despoty jest Trybunał, orzekający również w sprawach honorowych. Despota ma obowiązek wysłuchania jego głosu przed wydaniem edyktu. W państwie trackim istnieją ponadto miejskie samorządy i są one wyjęte spod nadzoru feudalnego, w zamian za co odprowadzają kontrybucje bezpośrednio do skarbca despoty, nadal przed nim odpowiadając. Arystokraty i szlachcica nie można w mieście ukarać bez zgody dworu despoty, a poza ośrodkami miejskimi mieszczan obowiązuje lokalne prawo.

Zdecentralizowany system gospodarczy, około 60% terytoriów państwa trackiego stale pozostaje we władaniu despoty, natomiast ok. 30% pozostaje w rękach rodów arystokratycznych, a 10% rządzi się prawami samorządów miejskich. W zarząd terytoriów rotacyjnych despota nie ingeruje, a wasale nie są rozliczani z działalności na nich podjętej dopóki odprowadzają stosowny podatek. Na terenach należących bezpośrednio do domeny despoty mniejszymi jednostkami terytorialnymi zarządzają komesowie bez podstawowych praw dziedziczenia, które jednakże mogą zostać nadane na czas jednego lub dwóch pokoleń za zasługi na mocy edyktu despoty.

Komesowie zobowiązani są do realizacji narzuconego przez dworskiego ministra programu gospodarczego. Pomimo to, bardzo poważnie traktuje się prawa osobiste i własność niewchodzącą w skład pełnionej funkcji lub posiadanego tytułu honorowego. Nie można bez zgody Trybunału oraz despoty odebrać ziemi chłopskiej, posiadłości ziemskiej ani wprowadzać lokalnych praw ograniczających swobodę poruszania się lub nakazujących nałożenie dodatkowych poza zwyczajowymi podatków. Chłopi nie są przywiązani do ziemi i przysługuje im prawo do sprawiedliwego sądu przed organami sprawiedliwości reprezentowanymi przez wysłanników dworskich.

Dodatkowe inwestycje, rozbudowa struktur gospodarstw i rozwój przemysłu nie są objęte dodatkowymi podatkami. Dwór patrzy z przychylnością na ambitne działania chłopskie i komesów, może nagrodzić je nobilitacją. Realizowane są także wielkie roboty społeczne za pieniądze trafiające do skarbca despoty z podatków. Takie prace wykonane mogą być w każdym arze powierzchni domeny królewskiej i samorządu miejskiego, a także w domenach wasali, lecz wyłącznie za ich zgodą.

Kultura Traków oparta jest o tradycyjne wierzenia, ale nie jest ani prymitywna, ani zacofana. Ważnym elementem są wielkie dzieła narodowe poruszające wątki patriotyczne, dziełem obowiązkowym jest Dziedzictwo, ponadczasowy utwór nieznanego autora traktujący o tutejszych zwyczajach i obowiązkach Traka. Kwitnie kultura ludowa, rzeźba, malarstwo i literatura. Ten ważny element spajający wszystkich Traków zasłużył sobie na uwagę dworu despoty, który bardzo często najważniejszych spośród twórców obdarza posiadłościami, tytułami szlacheckimi lub godnością komesa i funduje ich trudy.

Ponadto, kultura bardzo nieznacznie różni się między klasami niższymi i wyższymi. Klasy wyższe, duchowieństwo i arystokracja w modzie skupiają się na realizowaniu wzorców kultury sakralnej i wysoce patriotycznej, a wśród warstw chłopskich dominuje tematyka lokalna, związana z obyczajowością, rzadziej z wierzeniami.

Społeczeństwo trackie dzieli się na trzy klasy, spośród których dwie należą do tzw. stanu wyższego, a pozostała - chłopstwo - do stanu niższego. Wyróżniamy:

- Duchowieństwo - a więc profetów Zaoriasza i Elei, posiadających specjalny, nietykalny społecznie status społeczny, lecz uzależnionych politycznie od dworu despoty. Duchowieństwo stanowi bardzo niewielki procent całego narodu trackiego, większy, jeśli do tej klasy zaliczy się także lektorów, młodzież chłopską przechodzącą próby dojrzałości polegające na udzielaniu pomocy przy wykonywaniu posługi i kandydatów na kapłanów.

- Kastę Prymmoików - której tradycyjna nazwa raczej się już zatarła, dziś mówiąc o niej mamy po prostu na myśli szlachtę, arystokrację, despotę i czasowo komesów. Posiadają specjalne, faworyzujące prawa i leży na nich większość obowiązków państwowych. Co ciekawe, jest to dość duża grupa ludności, bo ponad 30%. Wynika to z tego, że pośród przedstawicieli tej kasty są także posługujący żołdacy dworscy o szczególnym statusie i nazwisku rodowym, nieposiadających jednakże własnej ziemi lub majątku w ogóle. Grupa nieposiadającej ziemi szlachty jest najbardziej dotknięta służbą wojskową, która - choć obowiązkowa tylko czasowo - może zapewnić im przychylność dworu despoty, a wraz z tym dodatkowe tytuły, majątki i pozycję.

- Chłopstwo i mieszczaństwo - gdzie właściwie nie wyróżnia się dwóch grup, gdyż jedyną rzeczą je różniącą jest status zamieszkiwanego terytorium. Chłopi mieszkają na ziemiach, gdzie obowiązuje prawo lokalne, w tym domeny despoty i ziem rotacyjnych oraz prawo państwowe, a mieszczaństwo zobowiązane jest przestrzegać prawa samorządowego i prawa państwowego. Mieszczanie w najmniej rozwiniętych miastach właściwie niczym nie różnią się od chłopów, a mieszczanie miast rozwiniętych najlepiej - od niektórych Prymmoików.

Usposobienie - mieszane.
Najważniejsza wartość - tradycja.
Specjalizacja - wojna.

Trakowie mieszkali w tej części kontynentu od niezliczonych pokoleń i stanowią ludność autochtoniczną. Byli w przeszłości świadkami wzrostu potęgi innych ludów, również Aretian, lecz nazwa tej cywilizacji jest tylko jedną spośród wielu. Dawno temu silna konfederacja plemion dzisiejszej Trakii powstała się pod berłem legendarnego przywódcy, Leachima Filarety, jako próba obrony przed ościennymi ludami wciąż najeżdżającymi rodzime terytoria Traków. Wierzy się, że obecnie panujący ród Philaretosów wywodzi się w prostej linii od Leachima, choć od tamtych czasów musiało minąć już co najmniej kilkaset lat. W tym czasie struktury państwa wciąż się umacniały, z konfederacji w księstwo, a w końcu, setki lat temu, w znaną obecnie strukturę władzy. W tym czasie Trakia miała się dobrze i rozwijała się w głębokim izolacjonizmie, osiągając gospodarczą i polityczną autarkię, nigdy nie będąc pod bezpośrednią władzą ludów obcych.

Cechy:

+ Pobożny,
+ Mistrz Oręża,
+ Idol tłumów.

Theodorus Vaartainokos - marszałek dworu despoty, postawny mężczyzna przy swojej pięćdziesiątej zimie. Zaufany przyjaciel Konstantinosa i posiadacz ziemski. Rozstrzyga w sprawach o mniejszej wadze, jak to przyjęło się czynić w administracji despotatu, podczas gdy sam despota może zająć się sprawami wagi państwowej.

Albertos Nilidert - nadworny malarz i rzeźbiarz, utalentowany artysta i młody wizjoner. Za swoje zasługi dla sztuki otrzymał funkcję komesa, a dwór aktywnie angażuje się w finansowanie jego nowych projektów artystycznych i kulturowych.

Sójann Halaminos - małżonka despoty i matka czwórki jego dzieci, trzech chłopców - Leachima, Berica i Konstantinosa - i córki - Eleny. Despotessa jest kobietą nad wyraz spokojną i poświęcającą się sprawom dworu i rodziny.

Farios Nathafaros jest przywódcą gońców dworskich, urzędników od których zależy sprawne przekazywanie różnego rodzaju informacji, wieści i dekretów. W swojej pracy jest nadzwyczaj sprawny, w trakcie ośmioletniego stażu zdołał zreformować struktury organizacji i stworzyć system poczty wewnątrzpaństwowej. Chociaż terytorium Trakii jest relatywnie niewielkie, wciąż zaskakuje, jak dobrze wyszkolony goniec przebywa ją wszerz w ciągu zaledwie jednego dnia, na kilku koniach, czasami biegnąc przez bory i tereny podmokłe. Farios Nathafaros jest zdecydowanie najlepszy spośród nich wszystkich i dokona każdego doręczenia, ponadto posiadając własne siatki informatorów w różnych rejonach Trakii.

Wśród jednostek zbrojnych despotatu zdecydowanie dominuje formacja ciężkiej piechoty. Zakuci w zbroje szermierze i halabardziści stanowią trzon armii, wspomagani są przez flankującą lekką, mobilną kawalerię i kuszników. Zwykła taktyka Traków polega na frontalnym, silnym uderzeniu, rozszerzeniu szeregów celem zajęcia całego przedniego szeregu armii wroga walką i zajście wroga od tyłu nagłym atakiem kawalerii. Dzieła dopełniają kusznicy ukryci na wzgórzach lub przemieszani w szeregach piechoty szpikując pozostałych wrogów długimi bełtami. To nie jest jednak zasada, bowiem Trakowie w ciągu swojej historii toczyli wiele wewnętrznych jak i zewnętrznych walk z najeźdźcami, co pozwoliło im nabrać kreatywnego podejścia do wojny.

Magia co prawda występuje w życiu Traków, ale większość mieszkańców Trakii uznaje ją za niepraktyczną, głównie ze względu na to, że niewielu ma jakikolwiek potencjał magiczny. Prosty chłop najprawdopodobniej korzysta ze słownych inkantacji żeby rozpalić knot lampy albo - jeśli jest wyjątkowo zdolny - nawodnić pole. Najbardziej uzdolnieni trafiają w końcu do Eklezji, gdzie jako profeci mogą realizować się w służbie bogom. Tam kształci się ich w wybranej przez nich dziedzinie magii, a po ukończeniu szkolenia mogą udać się na dowolny dwór szlachecki lub pozostać w szeregach Eklezji. Magowie są więc nieliczni i albo niewykształceni i nieumiejętni, albo przeciwnie, bardzo dobrze wyszkoleni. Wbrew lekceważącemu podejściu do codziennej magii, prawdziwi arcymagowie są bardzo poszukiwanym 'towarem', szczególnie przy większych projektach budowlanych, kampaniach wojennych i badaniach. Z tego powodu każdy szanujący się dwór utrzymuje przynajmniej małą grupkę magów. Nadwornym arcymagiem Konstantinosa IV jest w tej chwili Kalikst Kałamarz.

Umiarkowany przechodzący w kontynentalny, zimny i w niektórych areałach nieprzyjazny. Nad morzem klimat jest mniej srogi, choć ostre, klifowe wybrzeże nie sprzyja działaniom morskim i jedyne porty skoncentrowane są wzdłuż południowego wybrzeża. Duże opady umożliwiają kultywację i zbieranie plonów niektórych roślin przez cały rok. U wschodnich granic Trakii dominują regiony bagniste.